Wychowanie bezpieluszkowe

Wychowanie bezpieluszkowe to metoda niezwykle intensywnej obserwacji dziecka, która umożliwia reagowanie na sygnały dziecka, informujące o konieczności wypróżnienia. Wychowanie bezpieluchowe zakłada, że niemowlę już w początkowych chwilach życia wysyła informacje sygnalizujące potrzebę zrobienia siusiu, ale opiekunowie nie zawsze potrafią je prawidłowo odczytać. 

Pożegnanie z pieluszkami 

Przewijanie dziecka zawsze kojarzy się z pewnymi problemami i utrudnieniami. Potrzebne do tej czynności są nie tylko pieluszki, ale także specjalne kosmetyki dla niemowląt, chusteczki nawilżające, pudry, zasypki czy kremy zapobiegające odparzeniom. Niektórzy rodzice postanowili wyeliminować lub znacznie ograniczyć tę kłopotliwą czynność ze swojego życia oraz życia dziecka i nauczyć je już od najwcześniejszych chwil sygnalizowania potrzeb fizjologicznych – tzw. wychowanie bezpieluszkowe bądź wychowanie bezpieluchowe. To metoda [url=https://jejswiat.pl/6231,jak-dbac-o-noworodka ]pielęgnacji noworodka[/url], która opiera się na wczesnym i niezwykle intensywnym kontakcie między rodzicami a niemowlęciem. Zakłada stworzenie indywidualnego systemu porozumienia między dzieckiem a rodzicami, którego celem jest jak najwcześniejsze naturalne załatwianie potrzeb fizjologicznych dziecka. Specjaliści twierdzą, że niemowlę już od najwcześniejszych chwil życia wysyła świadome i nieświadome sygnały dotyczące konieczności załatwienia potrzeb fizjologicznych, ale rodzice nie zawsze umieją je prawidłowo odczytać. Dlatego też wychowanie bezpieluszkowe zakłada, że opiekunowie muszą się uczyć rozumienia sygnałów wysyłanych przez dziecko i odpowiedniego reagowania na te sygnały, co z kolei umożliwia niemowlęciu załatwienie potrzeb fizjologicznych do toalety, nocnika lub innego pojemnika. 

Obserwowanie dziecka

Wychowanie bezpieluszkowe (określane także jako elimination communications) nie jest tzw. treningiem nocnikowym, a jedynie budowaniem specjalnego porozumienia między rodzicem a dzieckiem i wsłuchaniem się w potrzeby własnego maleństwa. Najlepiej rozpocząć je już w momencie narodzin i prowadzić do ok. 4–5 miesiąca życia dziecka. Po tym okresie wzrasta motoryka dziecka, jest ono bardziej ruchliwe i powoli zaczyna raczkować, a to znacznie utrudnia obserwację jego potrzeb. Ponadto w pewnym okresie rozwoju dziecko przestaje wydawać sygnały, ponieważ wcześniej nikt na nie reagował. Metodę obserwacji dziecka najlepiej rozpocząć od intensywnej obserwacji prowadzonej przez kilka popołudni z rzędu. Maleństwu nie trzeba zakładać pieluchy i obserwować, co jaki czas robi siusiu, czy ma to miejsce po przebudzeniu, czy niedługo po jedzeniu itp. Należy położyć je w miejscu, w którym nie pobrudzi ono kanapy ani dywanu. Dobrze jest obserwować maleństwo podczas noszenia go w chuście bez pieluchy lub w pielusze tetrowej, wówczas możliwe będzie zaobserwowanie sygnałów wysyłanych przez dziecko, czyli np. wiercenia się, napina itp. Rodzic powinien "wspierać" swoje dziecko, i np. nie okazywać złoci, kiedy próba wypróżnienia będzie nieudana.

Wychowanie bezpieluszkowe nie oznacza całkowitej eliminacji pieluch, a jedynie zdejmowanie ich w odpowiednich momentach, kiedy rodzice mogą kontrolować wypróżnianie się malucha.