TOP 9: 9 NAJLEPSZYCH alternatywnych metod nauczania języków obcych (cz.1)

Nigdy nie było i nie będzie jedynej skutecznej metody nauczania języków obcych. Jeśli więc chcemy dobrze posługiwać się językiem obcym i rozumieć osoby wypowiadające się w tymże języku, musimy skorzystać z kursu nauczania, który łączy w sobie elementy różnych metod. Jednak, aby wybrać odpowiedni kurs najpierw powinniśmy się zainteresować samymi dostępnymi metodami nauczania języków, żeby wiedzieć, na jakie umiejętności kładziony będzie nacisk podczas wybranego przez nas kursu.
Dziś rozpoczynamy wpis TOP 9: 9 NAJLEPSZYCH alternatywnych metod nauczania języków obcych. Jednak ze względu na dość skomplikowaną złożoność prezentowanych informacji rozbiliśmy go na części, które przedstawimy Wam dziś, za tydzień oraz za dwa tygodnie. Zaczynamy więc część pierwszą: metoda gramatyczno-tłumaczeniowa, bezpośrednia i bazująca na umiejętności rozumienia tekstu czytanego.

• Metoda gramatyczno-tłumaczeniowa

Tej metody używano w dawnych czasach do nauczania greki i łaciny. Do nauczania współczesnych języków obcych metodę tą poddano ogólnej modyfikacji. Lekcje odbywają się w języku ojczystym uczniów, a „target language” (język docelowy, którego się uczymy) jest używany jedynie w określonych momentach. Nauczane słownictwo podawane jest w postaci wyodrębnionych z kontekstu słówek, jednak gramatyka jest tłumaczona bardzo dokładnie, za pomocą różnorodnych metod. Dzięki instrukcjom gramatycznym uczniowie uzyskują podpowiedź, jak konstruować zdania, dobierając odpowiednie słowa. Już na samym początku kursu uczniowie muszą czytać skomplikowane teksty, aby stopniowo wdrażać się w schematy języka codziennego. Nie zwraca się szczególnej uwagi na treść tekstów; są one traktowane jako podstawa do analiz gramatycznych. Popularnym ćwiczeniem jest tłumaczenie wyrwanych z kontekstu zdań na język ojczysty. W tej metodzie nie stawia się dużego nacisku na wymowę, ani jej poprawność.

• Metoda bezpośrednia

Metodę tą stworzono z myślą o uzupełnieniu braków powstałych w wyniku stałego stosowania metody gramatyczno-tłumaczeniowej. Jej celem było wprowadzenie w czasie lekcji jak największej liczby form języka docelowego. Lekcja wykorzystująca tę metodę najczęściej rozpoczyna się od dialogu na tematy bieżące, prowadzonego przez uczniów w języku docelowym. Temat, o którym uczniowie mają rozmawiać, jest zazwyczaj prezentowany przed rozpoczęciem rozmów — najczęściej za pomocą obrazków lub przykładów wziętych z życia. Przy użyciu tej metody praktycznie nigdy nie wykonuje się tłumaczeń, a posługiwanie się językiem ojczystym jest surowo zabronione. Ćwiczenia pojawiające się najczęściej w metodzie bezpośredniej to pytania i odpowiedzi nawiązujące do prezentowanego materiału. Gramatyki naucza się w sposób indukcyjny — zasady są omawiane w trakcie rozwiązywania zadań w języku docelowym. Na samym początku nauczania duży nacisk kładzie się na naukę czasowników. Bardziej zaawansowani uczniowie często sięgają po literaturę w języku docelowym. Tekstów literackich nie analizuje się pod względem gramatycznym, a skupia się raczej na ich treści. Teksty te nawiązują do kultury obszaru języka obcego. Kultura stanowi zatem ważny aspekt w procesie nauczania.

• Metoda bazująca na umiejętności rozumienia tekstu czytanego

Metody tej używa się głównie w środowiskach akademickich. Powstała ona specjalnie dla osób, które nie uczą się języka, aby podróżować czy porozumiewać się z obcokrajowcami, ale dla chcących rozumieć teksty pisane w języku obcym. Umiejętność czytania i rozumienia tekstu czytanego w języku docelowym jest tutaj kluczowa. Spory nacisk kładzie się również na znajomość historii i wiedzę o obszarze języka docelowego. Jeśli chodzi o gramatykę, nauczyciele skupiają się głównie na wyjaśnieniu niezbędnych zwrotów wspomagających rozumienie tekstów — nie ma tutaj miejsca na zgłębianie tajników gramatycznych. Mało uwagi zwraca się na rozmowy uczniów czy wymowę języka docelowego. Uczniowie od samego początku muszą dużo czytać — i to zarówno na zajęciach, jak i poza nimi. Pierwsze teksty obejmują zazwyczaj wiedzę ogólną, a wraz z rozwojem uczniów rozszerzany jest wybór tematów oraz zasób słownictwa.