Snowdonia – urokliwe walijskie góry

Prawie cały obszar Walii zajmują stare i mocno zniszczone Góry Kambryjskie. Chociaż większość grzbietów górskich nie przekracza 600 m wysokości, pasma zapewniają turystom wspaniałe widoki ze względu na niemal całkowity brak lasów, których resztki zachowały się jedynie w najniższych partiach dolin. Głębokie, zalesione doliny rzeczne rozcinają Góry Kambryjskie na osobne grupy. Góry są zasobne w wodę. W niektórych dolinach znajdują się wielkie zbiorniki retencyjne, zaopatrujące w wodę miasta w środkowej Anglii. Ponad stokami – spłaszczonymi, pokrytymi wrzosowiskami i torfowiskami – wznoszą się wyższe szczyty. Porośnięte łąkami grzbiety sprzyjają hodowli owiec. Charakterystyczne są tu rozległe pastwiska rozdzielone kamiennymi murkami.

Najwyższą i najdalej wysuniętą na północ część Gór Kambryjskich nazywa się zwyczajowo Snowdonią od nazwy ich najwyższego masywu, którym jest Snowdon (1085 m n.p.m.). Jest on wyjątkowo atrakcyjnym punktem widokowym, choć często panują tam mgły. Jego nazwa oznacza „śnieżną górę”, choć od 1994 roku ilość śniegu na szczycie zmniejszyła się o 55%. Na szczyt można dostać się kolejka parową – największą atrakcją turystyczną regionu, wybudowaną w 1895 roku.

Najwyższe partie górskie zostały objęte Parkiem Narodowym Snowdonia. Został on utworzony w 1951 roku jako trzeci park narodowy Anglii i Walii. Szczyty Snowdonii otoczone są z trzech stron przez Atlantyk i płynący przez niego Prąd Zatokowy. Góry wyrastają więc niejako wprost z morza i przez cały czas pozostają pod wpływem zmiennych frontów atmosferycznych.

Bogactwo natury i różnorodność krajobrazu Snowdonii stwarzają wspaniałe warunki do uprawiania różnych form turystyki aktywnej. Snowdonia jest również uznawana za centrum języka walijskiego. Około 65% mieszkańców tego regionu posługuje się nim na co dzień. Dla niektórych jest to nawet pierwszy język urzędowy.