Uzdolnione dziecko

Uzdolnienia rozwijają się różnie. Nie ma jednoznacznego szablonu, dzięki któremu rozpoznamy uzdolnione dziecko. Niemniej jednak maluchy, które wykazują pewne uzdolnienia, mają podobne cechy intelektualne i cechy charakteru. Wychowanie dziecka uzdolnionego stawia przed rodzicami trudne zadania. Jeśli dorosły będzie próbował na siłę zmienić upodobania dziecka, może to być odebrane przez malucha jako kara wychowawcza. Jak rozpoznać, czy dziecko jest uzdolnione?

Cechy intelektualne dziecka uzdolnionego

Dziecko, które wydaje się uzdolnione ma zawsze mnóstwo pytań i jest dość dociekliwe. Dziecko dwuletnie może zadawać pytania abstrakcyjne, których należałoby spodziewać się u czterolatka. Uzdolnione dziecisą bystre i szybko orientują się w meritum danego zagadnienia. Ich zainteresowania oscylują wokół zagadnień niekonwencjonalnych i niezwykłych. Zamiast pójść na boisko, dziecko wybierze książkę do poczytania. Intelektualne zagadnienia stanowią dla niego przyjemność. Dziecko dość szybko przyswaja sobie nowe słownictwo, w tym terminologię fachową. W pogoni za zdobywaniem wiedzy, dziecko zapomina o „przyziemnych sprawach”, tj. jedzeniu czy piciu.

Rozwój dziecka przebiega dość charakterystycznie: dziecko zaczyna mówić dość wcześnie i bardzo szybko zaczyna mówić płynnie. W porównaniu do innych dzieci, uzdolniony maluch dość wcześnie rozpoczyna naukę czytania i pisania. Dziecko nie lubi poddawać się narzuconym wymogom. Znacznie chętniej i efektywniej uczy się samodzielnie, nieprzymuszany przez nikogo. Jeżeli musi poddać się rygorowi szkoły, przeważnie szybko się nudzi. Zamiast żmudnie powtarzać kolejny raz materiał, woli poćwiczyć znacznie trudniejsze zadania.

Uzdolnione dzieci to ambitne dzieci. Cechuje ich ciągłe niezadowolenie ze swoich osiągnięć oraz zajmowanie się kilkoma rzeczami naraz. Dziecku towarzyszy ciągła chęć pogoni za wiedzą. Ponieważ maluch koncentruje się na wielu rzeczach naraz, jego zdolności percepcyjne obniżają się. Dzieci uzdolnione rzadko kiedy mogą spokojnie usiedzieć na lekcjach. Należy jednak pamiętać, że mimo tego, doskonale wiedzą, co się na nich dzieje.

Cechy osobowości dziecka uzdolnionego

Dziecko uzdolnione cechuje swego rodzaju empatia. Maluch doskonale wyczuwa cudze uczucia, potrafi rozpoznać niesprawiedliwość. Jego charakter cechuje marzycielstwo – dzieci uzdolnione mają niekiedy wymyślonego przyjaciela, z którym rozmawiają. Dlatego, gdy rodzic przyłapie malucha rozmawiającego samego ze sobą, nie powinien się tym przejmować.

Maluch może być wrażliwy na słowa krytyki. Niektóre dzieci nie potrafią radzić sobie z niepowodzeniami. Jest to dość niebezpieczne. Tutaj dużą rolę odgrywa wychowanie dziecka. Bezstresowe wychowanie raczej się nie sprawdzi. To ciągłe dążenie do zdobywania wiedzy i nagród może przerodzić się w niezdrową ambicję i rywalizację. Są też dzieci uzdolnione, które doskonale radzą sobie z krytyką, ponieważ po prostu ją ignorują. Takie dzieci są niezależne i samowystarczalne. Żeby krytyka odniosła skutek, powinna być to krytyka konstruktywna. Charakterystyczne dla dziecka uzdolnionego jest poczucie humoru – lekko ironiczne, tzw. „czarny humor”.

Uzdolniony maluch będzie dążył do środowiska ludzi starszych. Zabawy z dziećmi w podobnym wieku będą go nudziły. Uzdolnione dzieci często mają skłonności przywódcze. Mają też własne zdanie, którego są gotowe bronić bez względu na konsekwencje (np. alienację z grupy).