Kmin rzymski i kminek zwyczajny, zwany inaczej lekarskim to dwie często mylone ze sobą rośliny. Różni je nie tylko kształt. Ich wspólne cechy to lecznicze właściwości oraz zastosowanie w przemyśle spożywczym.
Kmin rzymski
W starożytności kmin rzymski był oznaką chciwości oraz złośliwości. Jego pozycja zmieniła się w czasach średniowiecza, gdy uznany został za symbol wierności. Od tej pory cieszy się dobra opinią, a w Niemczech wciąż towarzyszy nowożeńcom w celu zapewnienia stabilnego związku, w którym nie będzie miejsca dla zdrad.
Jest on jednym ze składników mieszanek przyprawowych, min. curry. Jego owoce całe lub rozdrobnione wykorzystywane są do sporządzania naparów. W wyniku destylacji otrzymuje się olejek eteryczny, który działa ochronnie na układ sercowy, co potwierdzają wyniki badań. Inne jego udowodnione właściwości to przeciwdziałanie wzdęciom oraz skurczom jelitowym i zaburzeniom trawienia. Kmin zalecany jest także w celu zapobiegania obrzękom piersi u karmiących matek oraz łagodzeniu bólu, który temu towarzyszy. Bywa także zewnętrznie stosowany do zmniejszania bólu stawów poprzez nacieranie chorych miejsc 1–2 razy dziennie. Należy jednak pamiętać, że zbyt duże dawki olejku eterycznego kminu rzymskiego mogą wywołać niepożądane skutki w postaci nerwowego pobudzenia.
Sposób przygotowania naparu do stosowania doustnego w zaburzeniach trawienia, wzdęciach oraz zakażeniach jelitowych i niewystarczającej laktacji:
Łyżeczkę owocu zalej 250 ml wrzącej wody i pozostaw pod przykryciem na 2–3 minuty. Pij przed posiłkami ½ filiżanki.
Kminek zwyczajny
Dawne wierzenia potwierdzają magiczne właściwości kminku. Uważano bowiem, że potrawy czy zwierzęta, którym dosypywano go do jedzenia, nigdy nie zaginą i nie zostaną ukradzione. Z tego samego powodu zyskał on miano miłosnej mikstury. Podanie jej ukochanemu gwarantowało, że nigdy nie zostanie on uwiedziony przez inną kobietę. Do tej pory niektórzy hodowcy gołębi, aby utrzymać stado w miejscu, trzymają w gołębnikach ciasto kminkowe.
Charakterystyczny zapach oraz palący smak owoców wykorzystywany jest jako przyprawa m.in. do mięs, kapusty, pieczywa czy serów. Oprócz przemysłu spożywczego kminek odgrywa dużą rolę także w przemyśle alkoholowym, gdyż produkowane są z niego wódki oraz nalewki. Owoce kminku stosowane są także w postaci naparu w ziołolecznictwie. Pobudzają wydzielanie soków trawiennych, dzięki czemu łagodzą ból wywołany zaburzeniami trawienia. Inne zalety kminku zwyczajnego to właściwości wiatropędne, dzięki którym leczone są wzdęcia, odbijanie się oraz skurcze jelitowe.
Poza tym olejek kminkowy używany jest w aromaterapii. Duża zawartość karwonu w olejku eterycznym kminku sprawia, że działa on przeciwbakteryjnie oraz przeciwgrzybiczo. Do nieocenionych właściwości tej rośliny należy także pobudzanie apetytu u niejadków.
W lecznictwie arabskim kminkiem zwyczajnym leczy się moczenie u dzieci.
Sposób przygotowania naparu leczącego zaburzenia trawienia, wzdęcia, zakażenia jelitowe oraz opuchliznę:
Zmieszaj ze sobą kminek, fenkuł włoski oraz biedrzeniec anyż. Łyżeczkę tej mieszanki zalej 250 ml wrzącej wody i pozostaw pod przykryciem na 2–3 minuty. Pij przed posiłkami.
Podobnie jak w przypadku kminu rzymskiego zbyt duże ilości kminku zwyczajnego mogą powodować negatywne skutki na tle alergicznym. Objawia się to katarem, zapaleniem spojówek oraz kłopotami ze strony dróg pokarmowych. Poza olejkiem eterycznym działania uboczne preparatów z kminku nie są znane, dlatego może on być bez obaw stosowany, ale we właściwych ilościach.
Ten artykuł nie ma jeszcze komentarzy
Pokaż wszystkie komentarze