Mówisz otwarcie o swoich porażkach z rodziną i znajomymi, czy robisz wszystko, żeby nikt się o nich nie dowiedział, bądź umniejszasz znaczenie niepowodzeń? Czy zdarzyło Ci się skłamać podając swoją wagę, lekko ją oczywiście zaniżając? A przyznajesz się, że schrupałaś wieczorem batonika, gdy wszem i wobec ogłaszasz, że jesteś na diecie? Czujesz się lepiej, gdy przekonasz otoczenie, że palisz pół paczki papierosów dziennie, jeśli faktycznie wypalasz dwa razy więcej? Dałeś bądź przyjąłeś łapówkę – jak szybko o tym zapominasz?
Mechanizm wypierania obejmuje zarówno drobne grzeszki, jak i te największe, nie zawsze popełnione przez nas, czasem na nas. W amerykańskich filmach skrzywdzone przez wujka-pedofila dzieci wyrastają na dorosłych, których całe życie jest kłamstwem. Alkoholicy nie lubią być rozliczani z litrów wypitego alkoholu – zaniżają pochłaniane przez siebie ilości napojów “procentowych”, bagatelizują problem i ukrywają swój nałóg tak długo, jak to możliwe. Bulimiczki też starannie ukrywają swoją chorobę: opychanie się i wymiotowanie po kryjomu budzi budzi mniejsze poczucie winy, bo gdy inni czegoś nie widzą, to prawie tak, jakby tego nie było.
Gdyby nie mechanizm wypierania, ludzie byliby zapewne bardziej doskonali: zdyscyplinowani, obowiązkowi, prawdomówni, realistyczni, z mniejszą skłonnością do nałogów i patologicznych zachowań, lepiej traktujący swoją rodzinę i bliźnich. Czy jednak bylibyśmy szczęśliwsi stojąc ciągle pod pręgierzem własnego sumienia? Czy mechanizm wyparcia nie jest najszczęśliwszym wynalazkiem ewolucji, wentylem bezpieczeństwa na tym niedoskonałym, frustrującym, dla tak wielu niełaskawym i niesprawiedliwym świecie?
A jakie swoje traumy i grzeszki wypierasz Ty, odsuwając je w niebyt zapomnienia, unieważniając milczeniem? Czy mechanizm wyparcia więcej Ci pomaga czy szkodzi, ułatwia czy utrudnia życie? Kto Cię pilnuje bardziej – własne sumienie czy obawa, co pomyślą i powiedzą inni?
