Da się wyczuć tęsknotę za porządnymi książkami sensacyjnymi, misteriów stylu choćby starego Forsythe’a – facet sam nieprawdopodobnie obniżył poziom, a jednak, pierwsze powieści pozostają tym samym dla gatunku, co Noc myśliwego Davisa Grubba dla thrillera. A teraz robi się pusto, stąd ta jeremiada, przepis na thriller jest prosty: mamy trupa, potem trupów stado i dalej banalny łańcuszek zdarzeń prowadzi do tajemnicy jeszcze banalniejszej. Tym bardziej cieszą książki, które oferują coś więcej.
Willa Misteriów Davida Hewsona zaczyna się niczym ponury thriller z mroczną sektą, jeszcze mroczniejszymi rytuałami w tle, co wróży jej jak najgorzej – w końcu teraz takich powieści mamy co niemiara. Włochy. Dwoje kłótliwych Amerykanów znajduje zmumifikowane ciało kobiety. Wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z ponurym śladem po starożytnych obrzędach, ale nie, dziewczę zginęło niedawno, a ktokolwiek je zabił, miał pojęcie o dionizyjskich rytuałach. Żart czy kult? Kolejne zaginięcie czyni sprawę rozwojową. Grzebiący w sprawie Nico Hesta (stały bohater książek Hewsona) dociera w końcu do starzejącego się bossa mafii i jego osobliwej rodziny, w trójkąt złożonej: starzejący się mąż, synalek zainteresowany wyłącznie zabawą i młoda żona tego pierwszego, sypiająca i z mężem i z pasierbem. Tak to mniej więcej wygląda.
Hewson odrzuca przeźroczysty język, właściwy większości współczesnych powieści, jego fraza stanowi wartość dodaną, imponuje rozmachem i wyobraźnią. Rzadko który pisarz popularny potrafi w dwóch, trzech zdaniach człowieka kompletnie określić, a w czwartym jeszcze zaskoczyć. Niektóre fragmenty, jak zwięzły opis umysłowości mafijnego księgowego po prostu zmuszają, by do nich wrócić.
Żeby nie było za łatwo – Hewson umie wciągnąć czytelnika w swój pokręcony światek, daje mu cacko, które jednak wymaga uwagi. Willę Misteriów trudno czytać po parę stron dziennie, ta książka jest jak kobieta, kunsztowna, czasem brutalna i wymagająca wiele uwagi. Doprawdy, łatwo się pogubić w gąszczu postaci, wydarzeń, relacji miedzy bohaterami – zwłaszcza, że autor bawi się subtelnymi kolorami, unikając czerni i bieli. Dodatkowo, otrzymujemy sensowną lekcję odnośnie procedur włoskiej policji i zasad kształtujących funkcjonowanie włoskiej mafii. Ta bardzo się przemieniła, dominuje zdrada, a rodzina (w takim Ojcu chrzestnym sklecona wedle ultrakonserwatywnych wzorców) stanowi jeszcze jedno poletko, na którym wyrasta zdrada.
Willa Misteriów przybliża postać Nico Costy polskim czytelnikom, a sam Hewson debiutuje na naszym rynku. Jeśli cały cykl utrzyma poziom, może być po prostu rewelacyjnie.
