Życie nastolatki może być piekłem. Konieczność doboru odpowiedniego stroju, makijażu i dodatków (np. kolczyków, zegarka i chłopaka) przyprawia o zawrót głowy każdą białogłowę, która budzi się o siódmej rano i musi za moment wyjść do szkoły, dbając o to, by się nie spóźnić i wywołać odpowiednie wrażenie, wchodząc do szkoły. A jeśli dodamy do tego fakt, że jest to elitarny college dla utalentowanych i bogatych uczennic, stres będzie jeszcze większy. Pisze o tym Kate Brian, autorka powieści W wąskim gronie. Książka ta to kolejny, piąty już tom serii adresowanej do młodzieży. Wcześnie ukazały się następujące tytuły: Tylko dla wybranych, Impreza zamknięta, Poza zasięgiem, Kto się przyzna oraz Impreza musi trwać.
Wracamy więc do postawionej wcześniej tezy: życie dojrzewającej dziewczyny nie jest proste. Na przeszkodzie do szczęścia stoją nie tylko rówieśnicy, ale i rodzice, którzy mają wobec swoich dzieci bardzo konkretne plany. Dorzućmy jeszcze kwestię seksu (przynoszącego młodym ludziom tyle samo przyjemności, co problemów) oraz skomplikowane relacje z nauczycielami. Horror!
Powieść Kate Brian przypadnie do gustu nastolatkom, szukającym ciekawej, komunikatywnie napisanej historii, bliskiej ich codziennym problemom. Chociaż W wąskim gronie na pewno nie jest literaturą z najwyższej półki i prawdopodobnie nigdy nie znajdzie się w kanonie uniwersalnych dzieł literackich, nie znaczy to, że nie powinniśmy dostrzegać wartości w książce poruszającej bardzo konkretne, istotne dla niektórych sprawy. Kate Brian doskonale to zrobiła, adresując swoją książkę do bardzo konkretnego, wymagającego grona czytelników. Udało jej się to w stu procentach: Serce zadrżało mi ze zdenerwowania i podniecenia, kiedy nasz samochód wyjechał spomiędzy drzew na okrągły plac przed bursami pierwszoklasistów - mówi Reed Brennan. - Kiki Rosen i Diana Waters stały obok czarnej limuzyny, z której wypakowywano ich przerośnięte walizy Coach i Louisa Vuittona. […] Gdy przejeżdżaliśmy obok, podniosły głowy i pomachały do mnie. Ja też im pomachałam i uśmiechnęłam się. Znajome twarze. Rok temu nie znałam nikogo. Rok temu miałam wrażenie, że nikt mnie nie zaakceptuje. A teraz wszyscy mnie witali. Naprawdę czułam, że mój los się odmieni. Któż z nas nie przeżywał podobnych emocji, kiedy miał przed sobą np. pierwszy dzień w pracy? Stres nie opuszczał nas wtedy nawet na krok. To oczywiste, że podobne uczucia (jeśli nie silniejsze) towarzyszą nastolatkom. Dlaczego o tym nie pisać?
