Dokument zwany Donacją Konstantyna (od imienia pierwszego chrześcijańskiego cesarza Rzymu) zawiera, po pierwsze, świadectwo licznych sukcesów, jakich rzeczony Konstantyn doświadczył w związku ze swym nawróceniem. Po drugie, znajdujemy wykaz dóbr i zaszczytów przekazanych młodemu Kościołowi, a wśród nich takie cymesy jak senatorskie przywileje dla biskupów oraz praktycznie całą Italię z Rzymem na czele. Ładnie, prawda? Niestety, Konstantyn był cięty na władzę jak mało kto, a sama Donacja należy do najsłynniejszych fałszywek w historii, także dlatego, że sprokurowano ją nad wyraz nieudolnie. Skryba opowiada właśnie historię tego fałszerstwa.
Żeby było jeszcze lepiej, sama oś intrygi, czyli historia sfałszowania Donacji Konstantyna raczej nie zaprzątnie uwagi czytelnika; ten najpewniej zasmakuje w wątkach pobocznych. Młoda, piękna i mądra Theresa jest taką wczesnośredniowieczną feministką, umie czytać i pisać, wyróżnia się pędem do wiedzy i ogólną zaradnością. W skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności traci pracę i, oskarżona o podpalenie, musi uchodzić na tułaczkę. Podczas wędrówki spotka ludzi dobrych i złych, zakocha się co najmniej dwukrotnie, zaprzyjaźni z dziwką świętszą od papieża, spotka się z Karolem Wielkim, pomoże rozwiązać zagadkę kryminalną, by na koniec znaleźć się w samym środku największego współczesnego fałszerstwa. Ale najtrudniejszym jej zadaniem będzie ocalenie ojca, zdolnego skryby i fałszerza, który, równy jej rozumem, ma zdecydowanie mniej szczęścia.
Garrido tylko w połowie odrobił lekcję historii. Ogrom zgromadzonych faktów naprawdę budzi szacunek. Dowiadujemy się wiele o szczegółach panowania Karola Wielkiego, warunkach życia w jego kraju, z samych szczegółów sporządzania manuskryptów można by sklecić mały leksykon. Przygody Theresy są może naiwne, na co należy przymknąć oko – taki już urok powieści przygodowych. Nie sposób przeboleć innego błędu, czyli narzucenia ludziom, żyjącym kilkanaście stuleci wcześniej naszej współczesnej mentalności, a co gorsza, metod prowadzenia śledztwa. Bohaterowie prześcigają się w dedukcji, używają nawet słowa „podejrzany”, tymczasem metody stwierdzania winy zawężały się właściwie do zeznań świadków, zaś sprawcę należało schwytać na gorącym uczynku. Sztuka detektywistyczna, którą znamy dzisiaj ma korzenie w XIX wieku, poziom niedorzeczności momentami jest tak wielki, że chwilami oczekiwałem na coś o odciskach palców. Szkoda, bo sama intryga handlu zatrutym ziarnem wyróżnia się dość misterną konstrukcją.
Momentami rozwiązania przyjęte przez Garrido są irytujące, z drugiej strony, jeśli uznamy Skrybę za literaturę rozrywkową, a nie solidne dzieło historyczne, lektura nie powinna przynieść rozczarowania.
