A że pieniądz zawsze chciałby rodzić pieniądz, fenomenem szwedzkich kryminałów bardzo szybko zainteresował się przemysł filmowy.
[photo position="inside"]20050[/photo]I tu pojawił się problem. Bo z jednej strony proza Mankella i Larssona trafiła w ręce dobrych filmowców. Z drugiej strony reżyserowie i scenarzyści musieli zmierzyć się z jej z gruntu niefilmowym charakterem. Bo nowa szwedzka powieść kryminalna stawia na minimalizm i dedukcję. Próżno doszukiwać się tutaj licznych strzelanin, pościgów, bijatyk, eksplozji itd. Zwykle obserwujemy bohatera, który przez kilkaset stron siedzi i główkuje. Zdobywa informacje, zestawia je ze sobą, wyciąga wnioski, rozwiązuje łamigłówki.
[photo position="inside"]20051[/photo]Dla śledzącego jego myśli czytelnika oznacza to pasjonującą lekturę (i nierzadko) zarwane nad książką noce. Ale jak przełożyć to na język filmu?
Wallandera ekranizowali Szwedzi (powstał rewelacyjnie obsadzony cykl) i Anglicy (na zlecenie BBC grał i reżyserował Kenneth Branagh).W obu przypadkach posypały się wyróżnienia, komplementy, pozytywne recenzje.
[photo position="inside"]20052[/photo]Ale nie do końca zadowoleni byli fani powieściowego cyklu. I faktycznie: Szwedzi zgubili gdzieś precyzję Mankellowskich narracji, Anglicy nie do końca wyczuli charakter poszczególnych postaci. Jak poradził sobie z analogicznymi trudnościami adaptujący Larssona Niels Arden Oplev?
Niels Arden Oplev odwalił kawał solidnej roboty. Oczywiście: najbardziej nieprzejednani fani książki będą sarkać.
[photo position="inside"]20056[/photo]Choćby na (niemożliwe do uniknięcia i wykonane naprawdę zgrabnie) skróty. Ale fani jak to fani: mają skrajnie osobisty stosunek do swojego ulubionego dzieła. Wiem, co mówię: sam zaliczam się do zwolenników Millennium. Jak się to objawia? Przez ostanie 48 godzin udało mi się przespać zaledwie 4. Dlaczego? Na półki księgarskie trafiła właśnie trzecia, niestety ostatnia już cześć cyklu. Zwieńczenie ma blisko 900 stron. I jest naprawdę wyśmienite.
