„Sukces” kultury. Tak określiła, ale bez cudzysłowu, wyrok dla norweskiego terrorysty nasza psycholożka Maria Rotkiel. Sukces kultury, która nie chce się mścić… ALE DLACZEGO?!!! – zapytuje moja rogata starotestamentowa dusza. Dlaczego ona nie chce?!!!
Prawo powinno się proporcjonalnie odnosić do osób cywilizowanych, czyli kulturalnych, które mu podlegają, w ramach cywilizacji i kultury, konsekwentnie, wedle kodeksu. Odwet nie należy do świata zwierząt ani do porządku natury. Zwierzęta się nie obrażają, nie gniewają, nie chowają urazy. One zabijają instynktownie, z sobie tylko znanych powodów – najczęściej jest to zapewne wola przeżycia. Odwet jest właściwy nam, ludziom. Emocjonalny i intelektualny. Zemsta to instynkt głęboko ludzki. Ale nie w formie linczu, nie do tego namawiam. Tylko do adekwatnej kary za zbrodnię, w majestacie, który sami uznajemy. Nazwijmy to kulturalnie nauczką.
Prawo funkcjonuje, a nawet się rozwija. Jak mój syn wracał z pracy o trzeciej nad ranem po piwku, to go złapano z nudów i zakazano jeżdżenia rowerem przez rok! Kwartał za każdy wypity browar, mówiąc ściśle. A słodki skandynawski blondynek, wedle mojego wyliczenia, mniej więcej kwartał właśnie odsiedzi za każdą zastrzeloną z zimną krwią i w zgodzie z kulturowymi przekonaniami osobę! Na dodatek odsiedzi w lokalu o standardzie dużo wyższym niż akademik mojego syna. Gdzie tu proporcje? Nie wspomnę już o naszych polskich odsetkach za błąd w zeznaniu podatkowym, grzywnach za duperele czy planowanych wciąż na nowo karach za pozbycie się nieplanowanej ciąży.
Znajomi mi mówią: przeproszenie to słabość, przebaczenie to siła… OK. Przeprosić może zabójca, przebaczyć – rodzina ofiary. Ale to intymny rytuał, zarezerwowany dla sumień zainteresowanych. Kochani chrześcijanie, rola prawa jest inna! Przepraszajmy, przebaczajmy, ale nie rezygnujmy przynajmniej z humanitarnego zastrzyku, skoro tak nam zależy na okazaniu człowieczeństwa wobec ludzkiej bestii. Ludzka bestia nie powinna ćwiczyć mięśni i zarabiać milionów na swojej autobiografii! Tę książkę kupi być może kiedyś jakiś emeryt, chociaż brakuje mu na leki i bułkę z mlekiem! I to będzie zwycięstwo kultury nad naturą? Jeść nie jest konieczne, ale czytać jest konieczne?
Hańba kulturze i cywilizacji zatem! I bardzo byłabym wdzięczna za pozytywne, pocieszające przykłady: co da ludziom łagodny wyrok dla pogromcy wysepki pełnej dzieciaków? Poczucie, że są od niego lepsi?
A bez kary śmierci tego nie wiedzą?
