Na pytanie: - Co słychać? Jak się czujesz? Polak prawie zawsze odpowie narzekając na różne dolegliwości. Przebywanie na co dzień z osobą, która z niczego się nie cieszy, ciągle narzeka na stan zdrowia, z pasją opowiada o swoich dolegliwościach i łyka masę tabletek, smaruje się różnymi specyfikami oraz parzy sobie ziółka, bywa uciążliwe. Poznajcie hipochondryka i chorobę, na którą cierpi.
Nazwa hipochondria pochodzi z greckiego. Starożytni Grecy w sercu i płucach upatrywali siedzibę i przyczyny chorób psychicznych. Hipochondrycy najczęściej są przekonani, że cierpią właśnie na chorobę serca, płuc lub na nowotwory, nadmiernie dbając o swoje zdrowie, wierzą, że żadna przypadłość im się nie przyplącze. Mimo usilnych starań i środków zapobiegawczych wciąż czują się chorzy.
Kim jest hipochondryk?
Jest to człowiek, który sądzi, że jest chory i przesadnie dba o swój organizm, wyolbrzymiając swoje dolegliwości. Choroby te są jednak urojone - niemożliwe do wykrycia przez lekarza. Hipochondria może występować stale lub czasowo w okresie stresu lub lęku. Najczęściej dotyczy mężczyzn między 30. a 40. rokiem życia i kobiet między 40. a 50. Jej poważna forma czasem doprowadza do depresji, a nawet do myśli samobójczych, dlatego nie wolno jej lekceważyć. Często wraz z nią pojawia się schizofrenia i problemy seksualne.
Hipochondryk a symulant
W przeciwieństwie do symulanta hipochondryk naprawdę cierpi – odczuwa urojony ból i inne dolegliwości. Cały czas obserwuje też swój organizm i operując bogatą wiedzą medyczną, przypisuje sobie różne choroby na podstawie zauważonych objawów.
Stosunek hipochondryka do lekarza
Większości hipochondryków nie uspokaja opinia lekarza, który nie rozpoznaje żadnej choroby, dlatego chorzy często zmieniają lekarzy, mając nadzieję, że któryś z nich w końcu postawi właściwą diagnozę. Hipochondryk często też poddaje się różnym badaniom, które to jeszcze bardziej utwierdzają go w przekonaniu, że jest chory.
Objawy hipochondrii
Hipochondryk zaczyna wyolbrzymiać normalne reakcje organizmu i traktuje je jako poważną chorobę mimo zapewnień lekarza, że wszystko jest w porządku. Głównym celem życia staje się wtedy troska o własny organizm, a wszystko inne schodzi na boczny tor. Rozmowy toczą się tylko na temat wyimaginowanej choroby. Życiowe problemy, konflikty przerastają hipochondryka, który wszystkie niepowodzenia tłumaczy swoim złym stanem zdrowia.
Kto jest podatny na hipochondrię?
osoby z niskim poczuciem własnej wartości, niepewne, rozchwiane emocjonalnie, niestabilne,osoby źle znoszące starzenie się, osoby mało odporne na ból,osoby, które naprawdę przeszły ciężką chorobę,osoby uciekające przed odpowiedzialnością za podjęte zobowiązania, decyzje.
Badania diagnostyczne
Nawet jeżeli lekarz podejrzewa hipochondrię, zleca zwykle wykonanie badania rentgenowskiego klatki piersiowej, elektrokardiogramu oraz innych badań, w zależności od tego, jakie objawy chorobowe zgłasza pacjent.
Zdaniem Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego hipochondrię można rozpoznać po trwającym co najmniej sześć miesięcy narzekaniu na poważną chorobę oraz ustaleniu, że:
wszystkie szczegółowe badania są prawidłowe,cały czas występuje strach przed chorobą, objawy nie są związane z chorobami psychicznymi,stan, w jakim znajduje się pacjent uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie prywatnie i zawodowo.
Metody leczenia
leki przeciwdepresyjne lub przeciwlękowe, gdy przyczyną dolegliwości jest nerwica lub depresja,psychoterapia (może być terapia tańcem i Tai - Chi - jeśli hipochondrii towarzyszy depresja, joga i medytacja – ponieważ zmniejszają lęk).
Wskazówki pomocne w samoleczeniu hipochondrii
niezbędna jest pomoc rodziny i przyjaciół,należy z zainteresowaniem wysłuchać chorego,potraktować poważnie to, co mówi,uświadomić choremu szkodliwość leków stosowanych w zbyt dużych ilościach.
