Choroba górska zwana chorobą dużych wysokości pojawia się u osób, które zbyt szybko znalazły się na dużej wysokości bez wcześniejszego przystosowania organizmu do gwałtownej zmiany. Im wyżej, tym niższe ciśnienie atmosferyczne. Ilość tlenu pozostaje taka sama, ale mniej dostaje się go przez płuca do krwi, co oznacza, że serce i płuca muszą pracować więcej, aby uzupełnić niedobór. Organizm wydziela więcej dwutlenku węgla. Wszystko to prowadzi do gromadzenia się płynu w przestrzeni międzykomórkowej.
Objawy choroby górskiej:
nudności,bóle głowy,szybkie bicie serca,głęboki oddech,duszności,zaburzenia snu,brak apetytu,apatia,zmęczenie,obrzęki twarzy, rąk i stóp.
Łagodnie przebiegająca choroba górska występuje u 20 - 25% osób, które zmieniają wysokość z niskiej na wyższą - powyżej 3000 m n.p.m. lub więcej w czasie krótszym niż jeden dzień. Objawy te zazwyczaj ustępują samoistnie w ciągu tygodnia. U niektórych osób objawy mogą pojawić się już na wysokości 2 100 m. Mogą to być dzieci, kobiety w czasie miesiączki i osoby po 40. roku życia. Podatne na tę chorobę są też osoby z nadciśnienie tętniczym lub niewydolnością krążenia, a także osoby otyłe. Częściej są to mężczyźni.
Objawy pojawiające się przy obrzęku płuc:
duszności,płytki oddech,wzrost tętna,osłabienie,kaszel, któremu towarzyszy odkrztuszanie pienistej plwociny,zasinienie warg, paznokci,gorączka.
Choroba górska najczęściej występuje podczas drugiej lub trzeciej nocy spędzonej na dużych wysokościach. Dotyczy od 0,01 % do 15 % ludzi wchodzących na wysokość powyżej 2500 m n.p.m. Jest jedną z najczęstszych przyczyn śmierci w górach.
Objawy występujące przy obrzęku mózgu:
bóle głowy,wylewy krwi do gałek ocznych,zataczający chód, brak koordynacji ruchów,drgawki,halucynacje,dezorientacja,senność,śpiączka.
Choroba górska najczęściej pojawia się na wysokości powyżej 3500 m n.p.m. podczas zbyt szybkiej wspinaczki. Dotyczy 1% ludzi.
Co należy zrobić, aby uniknąć choroby górskiej?
pić dużo płynów,ograniczyć spożywanie soli,wyeliminować kofeinę i alkohol,spożywać często niewielkie posiłki o niskiej zawartości tłuszczów, bogate w skrobię i węglowodany,wspinać się stopniowo, aby organizm miał czas na zaaklimatyzowanie się,nie przekraczać dziennie 660 m na wysokości 1600 – 3300 m n.p.m. i 330 m na większych wysokościach,ograniczyć czynności wymagające dużego wysiłku w ciągu 2-3 pierwszych dni,po wystąpieniu pierwszych objawów nie wspinać się wyżej. Może to być granica poziomu aklimatyzacyjnego.
Większość przypadków choroby górskiej jest łagodna i objawy zmniejszają się po zejściu na niższą wysokość. Cięższe przypadki mogą zakończyć się śmiercią na skutek niewydolności oddechowej i obrzęku mózgu.
