Maczety na naszych ulicach

W moim biurze pracuje bardzo sympatyczny Anglik. Pewnego razu wyszliśmy na firmowe piwo, żeby spędzić trochę czasu poza codziennymi tematami. Z czasem alkoholu było coraz więcej, a ludzie mówili i myśleli coraz szybciej. Nagle ktoś napomknął temat imigrantów. Ze względu na fakt, że połowa firmy to ludzie nietutejsi, każdy miał coś do powiedzenia. Kolega, nazwijmy go Paul, stwierdził z dumą i silnym przekonaniem, że Anglia jest tym, czym jest tylko dzięki imigrantom. Chwalił się siłą, jaka promieniuje z jego kraju, będącą zasługą różnorodnych kultur tworzących społeczeństwo z jakiego się wywodzi. Widać było, z jaką radością i optymizmem mówił o przyszłości.

Paul jest bardzo dobrym konsumentem produktu, jaki jest sprzedawany w każdym zakątku Unii Europejskiej. Różność, wielość, inność, wolność — żeby nie powiedzieć tolerancja — która jest już coraz bardziej słowem wytartym. Każda osoba, która w to wszystko wierzy, zapomina, że jest to tylko jeden z wielu punktów widzenia, który nikogo i niczego nie unifikuje. Nie ma “jednej mądrości”, która mogłaby połączyć wszystkie. Ludzie są tak różni, jak różne są ich historie i źródło, z którego się wywodzą. Zakrzywianie, przymuszanie oraz zakładanie, że każdy chce być równy i żyć z innymi w zgodzie, jest okłamywaniem samego siebie. Tak jak pani w przedszkolu chce, żeby dzieci były grzeczne i zjadały wszystko z talerza, tak obecnie wielkie polityczne siły próbują przekonać i uszczęśliwić wszystkich prostymi radami na trudne problemy.

Jaka jest Anglia? Czy jej siła naprawdę bierze się z imigrantów? Poprawna nazwa brzmi Zjednoczone Królestwo, ale w dzisiejszych czasach zaczyna być coraz mniej aktualna. Potęga Imperium Brytyjskiego zaczęła rodzić się w XVII wieku. W tamtym burzliwym czasie przez stary kontynent przetaczały się skomplikowane konflikty zbrojne i polityczne. Z czasem wzrost państwa oraz rozwój technologii, która umożliwiła wyprawy kolonizacyjne, przyczynił się do rozkwitu gospodarki i zbudowaniu największego Imperium w historii świata. Czy u zarania tego procesu stali Azjaci w pralniach, Hindusi w sklepach i polscy hydraulicy? Nie, Zjednoczone Królestwo było przesycone tylko Anglikami, którzy wsiedli na swoje statki i opłynąwszy cały świat, mordowali, gwałcili i zniewalali całe narody. Ponieważ ta historia ma już ponad 100 lat, naturalnie zamieniła się w romantyczną opowieść o piratach i przygodach. Nie ma zdjęć, materiałów ani obrazów funkcjonujących w powszechnej świadomości, jakie mechanizmy tworzą potężne państwa, ale myślę, że nie różniłyby się od okropieństw wojny bolszewickiej czy hitlerowskiej. Nie chodzi mi tutaj o demonizowanie Anglii. W ten sam sposób funkcjonował kolonializm francuski, hiszpański, belgijski (tzw. Kongo belgijskie było de facto największym obozem koncentracyjnym w historii świata). Czy tylko Europejczycy są tacy źli? — Nie. Każdy z nas ma w pamięci Złotą Oordę Czin’gin Chana czy trzecie w kolejności największe imperium: podboje Aleksandra Wielkiego. Każda z tych historii była w swojej istocie masowym ludobójstwem. Jak natomiast wygląda dzisiejsza Anglia? Jest to mała wysepka, gdzie coraz mocniej dochodzą do głosu ruchy, aby podzielić ten maleńki — w skali dawnego imperium -  kawałek ziemi. To jest kraj, jaki budują wielokulturowi imigranci, i w którym zanika rodzima kultura narodu.

Barbarzyńcy — to są nasi prawdziwi przodkowie. Żaden z nas nie miał za pradziadów tolerancyjnych ludzi kulturowej bohemy. Nasi przodkowie byli u zarania dziejów prostymi drwalami, którzy siekierami odrąbywali głowy swoim przeciwnikom. Tylko dzięki tej mentalności kultura łacińska była dominująca przez setki lat na całej kuli ziemskiej. W XX wieku nastąpiło powolne załamanie tego trendu. Większość krajów Europy po wielu przegranych wojnach ze sobą, poddało się, usiadło na ziemi i związało ręce pozorami dobrobytu i utopii o spokojnej przyszłości wszystkich ze wszystkimi. Europa zasnęła, upijała się i pasła, a w jej wnętrznościach powoli rosła choroba. Ludzie nie chcieli lub nie potrafili zauważać objawów, jak ten przysłowiowy Paul. Każdy ma żonę, dziecko i kredyt, czemu miałby myśleć o wielkich sprawach i teoriach spiskowych? Na pewno gdzieś jest ktoś, jakaś służba, urząd lub policjanci, którzy już wyłapali i skarcili wszystkich niedobrych ludzi. Kraj który się opiekuje, dobra mama i tata pilnujący porządku i dający zasiłki.

Niestety, jak to zawsze bywa, dorosłość zaskoczyła Europę bardzo szybko. Ludzie oglądający teleturnieje w krajach Zachodu nawet nie zauważyli, kiedy z czasem nie wszystkie ulice nadawały się do wieczornych spacerów. Z czasem ulice rozlały się na dzielnice i miasta. Obecnie w Szwecji jest 55 stref, nad którymi szwedzkie państwo utraciło całkowitą kontrolę. We Francji trwa dyskusja nad ogłoszeniem całej Marsylii strefą poza kontrolą władz. W Anglii organizacje muzułmańskie utworzyły kilkadziesiąt sądów prawa szariatu i domagają się wydzielenia stref wokół Londynu i kilku innych miast spoza jurysdykcji Królowej. W zeszłym roku międzynarodowe gazety pisały o pierwszych falach żydowskiej emigracji do Izraela ze Szwecji i Francji. W obu krajach pojawiły się potężne fale antysemityzmu, niespotykane od czasu II wojny światowej. W zeszłym roku Paryżem wstrząsnęły demonstracje, podczas których muzułmanie otwarcie nawoływali do stworzenia nowych obozów koncentracyjnych dla ludzi narodowości żydowskiej, w biały dzień w środku europejskiego kraju! To nie są paniczne kaczki dziennikarskie, ale fakty o których można przeczytać w poważnych gazetach w całej Europie. W tym momencie w Europie dziesiątki muzułmańskich organizacji promują kulturę, prawo i poszerzają swoje wpływy polityczne i społeczne. Pod koniec zeszłego roku niemieccy Salafici — najbardziej fundamentalny odłam islamu — rozpoczął kampanię w Polsce.

Czy ludzie tego chcą czy nie, nikt nie jest w stanie dłużej podtrzymywać tezy o słuszności multikulturalizmu. Nie ma lekarstwa na wszystkie choroby i nie ma sposobu na jedną “prawdę”. Obecnie coraz bardziej widać, że są przekonania, których nijak nie da się pogodzić. Ponieważ ludzie, którzy agresywnie rozpychają się o swoje racje w Europie, nie odejdą i nie zmienią się, jedynym i nieuniknionym scenariuszem jest narastająca agresja. Jeśli pomyślimy o tym racjonalnie, konflikt, który dochodzi do głosu silniej z każdym dniem, coraz bardziej dzieli ludzi na “my” i “oni”. Jest kwestią 3, 5, 20 lat, kiedy kolejni ludzie zostaną pobici, zastrzeleni a inni zorganizują się w najróżniejsze grupy samoobrony jak np. PEGIDA czy “Hooligans gegen Salafitsten”. Zegar tyka, pierwsze osoby sięgnęły po karabiny i pałki, pierwsi ludzi wspomnieli o obozach i masowych morderstwach. Jeśli potraktujemy to rozumowo, można by wyrokować, że wojna na masową skalę w Europie jest tylko kwestią czasu.

Kiedy na to wszystko patrzę, odmawiam bycia biernym i patrzenia na to wszystko jako widz przed telewizorem. Chciałbym, jak wielu ludzi wokół, poczuć się silnym, w grupie tak jak na pewno zjednoczeni są w swoich dążenia muzułmanie. Ile osób myśli tak jak ja? W ilu ludziach powoli rośnie potrzeba poczucia jedności i siły z tego, że jest się Europejczykiem tu i teraz. Kto pierwszy nada tym pragnieniom symbol, ideologię i wybierze kolor mundurów? Ilu jest ludzi, bezrobotnych, zawiedzionych i bez perspektyw, którzy odnajdą się w dumie z bycia białym Europejczykiem, który nie musi przepraszać za to, że żyje we własnym domu.

Brak strachu jest namiastką szczęścia, za którą wielu tęskni. Kto pójdzie ze mną?