Nie posiadam telewizora od kilku miesięcy, tzn. nie posiadam w ogóle swojego odbiornika, niemniej wynajmując mieszkanie, zastałam w nim jakiś sprzęt, który odszedł już do krainy wiecznych telewizorów. Lubiłam kiedy telewizor był włączony w innym pokoju, podczas sprzątania czy zmywania naczyń traktowałam go jak radio. Nigdy jednak nie spędzałam przez odbiornikiem długich godzin i na szczęście miałam nawyk wcześniejszego sprawdzania programu. Jeśli nie znalazłam niczego interesującego na pięciu kanałach - bo jedynie te odbierałam, zajmowałam się czymś innym. Pierwszy miesiąc bez TV jednak mnie zaskoczył. Odczułam rzeczywisty brak telewizora, którego radio jednak nie zastąpi.
Każdy z nas, jak przypuszczam, przynajmniej raz w życiu znalazł się w sytuacji, kiedy to spotykając się ze znajomymi spotkał się również z ich telewizorem. Przypadłość najczęściej męska, nie da się ukryć, to panowie toczą wewnętrzną walkę i jednym okiem zerkając wciąż na ekran udają, że szukają pilota.
Telewizor stał się jednym z członków rodziny zajmując najczęściej centralne, a na pewno najważniejsze miejsce w pokoju, zwanym popularnie dużym, gościnnym lub salonem. Jest coraz większych rozmiarów, choć jednocześnie coraz bardziej płaski. Stoi lub wisi w centralnym punkcie ołtarzyka, otoczony muszlami lub glinianymi słonikami i przyozdobiony jeszcze paprotką, bo to podobno zdrowo.
Nawet kanapę ustawiamy w pokoju w taki sposób, aby widzieć telewizor siedząc w każdym jej miejscu.
Oglądanie telewizji to czynność tak powszechna i oczywista, że niewiele osób zastanawia się nad tym, jak to było, kiedy ludzie nie mieli telewizji ani radia. Otóż poza śpiewem i grą na instrumentach umilali sobie czas rozmowami, może grali w karty? Wyobrażacie sobie tydzień bez telewizji? Ta przejmująca cisza w domu, którą co prawda można zastąpić radiem czy jakąś muzyką, ale co z obrazem? To ruchomy obraz przyciąga wzrok i pozwala przestać myśleć. Jednocześnie niestety zmniejsza umiejętności językowe, ponieważ głównym narzędziem jest obraz, nie słowo. Jakże łatwo uciszyć dziecko, sadzając je przed telewizorem i włączając bajkę. Czasem to jedyna szansa dla zapracowanej mamy na wypicie kawy czy też przeczytanie rozdziału książki.
Uderzając w sentymentalną nutę muszę napisać: a za czasów mojego dzieciństwa to… Rzeczywiście jako dziecko oglądałam dobranockę i programy dla dzieci jak Zwierzyniec czy Piątek z Pankracym. Osoby w moim wieku zapewne pamiętają piosenkę Już za chwileczkę, już za momencik, Piątek z Pankracym zacznie się kręcić…, a mi się kręci łezka w oku na wspomnienie tych czasów. Pozostały jeszcze poranne, niedzielne programy dla dzieci i w zasadzie to wszystko, do czego byłam dopuszczana jako dziecko przed telewizor.
Telewizja oczywiście proponuje wiele programów edukacyjnych, informacyjnych i wiele dobrych filmów. Jednocześnie te same informacje można zaleźć w gazetach, Internecie a filmy wypożyczyć, planując jednocześnie np. rodzinny wieczór filmowy. Nie jestem przeciwniczką telewizji, a jedynie włączania gadającego pudła za każdym razem, gdy przebywa się w domu, a szczególnie w święta. Tylko jedna z moich znajomych nie ma telewizora, posiada za to pokaźną biblioteczkę. Mam też takie znajome, które pilnują godziny, żeby nie przegapić odcinka swojego serialu. Seriale emitowane w polskiej telewizji to osobny temat rzeka. Tak to chyba jednak jest, że jacy odbiorcy takie seriale.
A może zamiast wieczornego oglądania telewizji przygotować w środku tygodnia królewską kolację, zapalić świece i porozmawiać? Kiedy ostatnio rozmawialiście ze swoim partnerem/partnerką, tak naprawdę? Czy życie nie jest za krótkie na to, aby je marnować gapiąc się kilka godzin dziennie w telewizor... Może lepiej zagrać z dziećmi w chińczyka, ułożyć puzzle? Ten ważny przedmiot, jakim jest telewizor, posiada guziczek, z którego można zrobić użytek. Off
