Rozwodu nie będzie!

Przyjaciółka wywaliła mi ostatnio, że jestem uparta jak ta żona zesłańca na Sybir albo pijaka i boksera: Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela.

Nie wychowano mnie na męczennicę ani dewotkę – wręcz na odwrót. Ojciec zawsze mi powtarzał: rób to, co mężczyzna – żeby było jak najwygodniej dla ciebie. Tak właśnie robię i do rozwodu nikt mnie nie zmusi! Nawet mąż od kilku miesięcy patrzy na mnie podejrzliwie – czy aby nie zamierzam wsypać mu arszeniku do drinka? Niech myśli, co chce. Należy mu się.

Ano, zdradził. Zdradzał przez półtora roku. A jak panienka zobaczyła viagrę i go pogoniła, to skruszał, przybiegł do domu i się przyznał. A ja powiedziałam: „Wykąp dzieci, bo padam z nóg. Wiem od dawna, pogadamy jutro”.

Kochane panie! Nie wiem, jak Wy – ja nie po to wychodziłam za mąż, żeby po 10 latach oskubać z męża alimenty, a potem wynosić wory ze śmieciami w deszcz i pracować, i jeszcze obskakiwać sama troje dzieci tak sprawnie, żeby nie poczuły traumy, i rozwozić je codziennie po mieście. Nie będę przecinać mieszkania na pół ani bulić prawnikom.

Sprawę postawiłam jasno. Komórka włączona 24 godziny na dobę. Prosta droga praca-dom. Zamiast pubów i kolegów – remont mieszkania. Obiady w stołówce, zakupy w weekend, pranie i prasowanie, bo ja nie mam czasu ani – już — serca. Zero seksu, badania lekarskie w zębach do mnie. Jak mi się kiedyś zachce, to powiem.

Mąż zdębiał, oczy jak spodki. „Ale dlaczego ty chcesz mnie po tym wszystkim?”. O to samo pytają koleżanki… Bo wiem, że mąż chce mnie. Nie potrzebuję biec do psychologa i pytać, czemu mi to zrobił, czy ja jestem taka beznadziejna. Jeśli ma jakieś wytłumaczenie, oczekuje czegoś – niech mi sam powie. Ja swoje powiedziałam otwarcie. Jeśli nie ma oczekiwań – nic nie zmienię i nic innego nie dostanie, niż miał dotąd. A nawet mniej. Za bardzo siebie szanuję, żeby być podnóżkiem i głaskać go po główce, że się potknął. Niech teraz on mnie czymś zaskoczy. Jestem tego warta.

Nie obchodzi mnie, że dla kogoś jestem wariatką, która dała się poniżyć i prosi się o więcej. Ja wiem, co mi jest potrzebne do życia, i nie szukam fałszywego wyzwolenia. Jakim człowiekiem, kobietą bym się stała, wyrzucając za drzwi ojca moich dzieci, które nie urodziły się z wpadki? Wyzwoloną z czego? Z przyjaźni, miłości, odpowiedzialności?