Kiedyś marzeniem polskiej rodziny był maluch i m-3 w blokach z płyty. Tak "realizowali się" moi dziadkowie. Wychowali fajną córkę (moją mamę) oraz dorobili się działki w absurdalnym miejscu pośrodku Warszawy. Ostatnio ją sprzedali za niezłe pieniądze i zostali szalonymi emerytami zwiedzającymi świat po okazyjnych cenach. Ale to był fart. Przeciętne szczęście wyglądało w tamtych czasach bardziej ponuro, a i dzisiejszy los ich rówieśników bywa ponury. Niemniej, nie wzdychają za socjalizmem.
Dlatego strasznie się dziwię, że wzdychają za nim młodziaki. Lub raczej: domagają się go. Mają w głowie pomieszanie z poplątaniem, jedni chcą darmowych żłobków i mieszkań, inni — tanich kredytów na 150-metrowe apartamenty i dwa samochody. Czasem ci sami młodzi chcą i jednego, i drugiego. Niepewni, na wszelki wypadek solidarni z całym światem.
Nie wiem, o co tu chodzi, wiem tylko, że generalnie trzeba zacisnąć zęby, przyłożyć się do pracy, ewentualnie grać systemem w lotto. I zobaczyć, co z tego wyniknie. Z pracy i uporu z reguły coś wynika. Z bezczelności i kombinowania również. Każdy ma wolny wybór – byle nie leżeć i nie gapić się w sufit w oczekiwaniu na mannę oraz gołąbki.
A już na pewno nie jest sposobem na zapewnienie sobie lepszej przyszłości urządzanie marszów protestacyjnych, na czele których staje stary gruby polityk lewicowy, przemieszczający się srebrnym jaguarem. Przepraszam bardzo, koledzy i koleżanki, czy to ma być nasz nowy przywódca duchowy, autorytet moralny, lek na nasze młodzieżowe bolączki?
Ludziska, się opamiętajta!
Najnowsze
Jak stworzyć wielofunkcyjne meble do małego balkonu
MATERIAŁ PROMOCYJNY
Ten artykuł nie ma jeszcze komentarzy
Pokaż wszystkie komentarze