Określenia „najlepsza przyjaciółka/ przyjaciel” czy „przyjaciółka od serca” mimowolnie kojarzą się z dzieciństwem i wczesną młodością, okresem szkolnym. Wtedy przyjaciele są zwykle dla nas najważniejsi, najbardziej liczymy się z ich zdaniem, chcemy być przez nich akceptowani, ich darzymy największym zaufaniem. Później często nasze drogi się rozchodzą, zmieniamy się, każdy w inny sposób. Poznajemy życiowych partnerów i to oni stają się najważniejsi, przyjaciele schodzą na drugi plan i nierzadko np. najserdeczniejsze koleżanki zaczynamy postrzegać jako rywalki.
Kiedy zakłada się rodzinę, przychodzą na świat dzieci, brakuje czasu na podtrzymywanie dawnych przyjaźni, relacje przyjacielskie siłą rzeczy zwykle się rozluźniają. Czy Waszym zdaniem to naturalny proces? Czy w dorosłym życiu możecie kogoś nazwać prawdziwym przyjacielem? Kto nim jest: partner, rodzeństwo, któreś z rodziców czy może przyjaciel/ przyjaciółka z dawnych lat? Czy wierzycie w prawdziwą przyjaźń, która może przetrwać wiele lat, problemy, życiowe zmiany i oznacza możliwość polegania na życzliwej osobie, zaufanie, akceptację? A może ci, których nazywacie przyjaciółmi, są w rzeczywistości tylko znajomymi – można z nimi spędzić wolny czas, spotkać się, ale w trudnej chwili nie można na nich liczyć?
