Korekcja nosa, ust i innych części twarzy, lifting zwiotczałej skóry twarzy, powiększanie bądź zmniejszanie piersi, wysysanie tłuszczu, formowanie pośladków – chirurgiczne zabiegi poprawiające wygląd (przynajmniej w założeniu) są przedmiotem kpin i żartów, a nawet oceniane są jako niemoralne w polskim społeczeństwie. Panuje przekonanie, że korekcja wady urody, czy tej prawdziwej, czy wyimaginowanej, bądź próba walki z czasem są przejawem niezdrowej próżności, rodzajem oszustwa, czy po prostu szaleństwa. Potrafimy wybaczyć pięknej aktorce, że wstrzykuje botox, ponieważ, jeśli czegoś nie zrobi ze swoimi zmarszczkami, będzie mogła liczyć jedynie na trzecioplanowe role zniszczonych życiem matek. Jednocześnie oczekujemy, że zwykły śmiertelnik z pokorą przyjmie werdykt natury, podda się bez walki starzeniu.
A jaki jest twój stosunek do chirurgii plastycznej? Czy uważasz, że ten sposób na podniesienie samooceny a zarazem notowań u płci przeciwnej jest naganny bądź godny pożałowania, że oszukiwanie natury, „strojenie się w cudze piórka” jest czymś, co należy wyśmiać, wyszydzić, bądź potępić?
Gdybyś miała zdecydować się na operację plastyczną, starałabyś się utrzymać to w sekrecie?Jeśli myślisz o tym, by poprawić w sobie to i owo, jaki jest tego powód – kompleksy, chęć skorygowania wady, która Cię drażni, czy raczej podniesienia atrakcyjności w oczach innych ludzi?
