Praca, jak każde miejsce, w którym ludzie chcąc nie chcąc dużo ze sobą rozmawiają i mają okazję bliżej się poznać, sprzyja nawiązywaniu różnych, poza-zawodowych kontaktów, w tym romansów.
Mądrość ludowa głosi, że romansowanie w biurze jest ryzykowne i należy się go wystrzegać. Sprowokowane przez romansujących współpracowników zarzuty, że ich stosunki prywatne rzutują na ich decyzje zawodowe i obiektywizm przy podejmowaniu pewnych decyzji, czy nawet złośliwe plotki podkopały niejedną karierę. Sami partnerzy tzw. romansu biurowego stanowią potencjalne zagrożenie dla siebie wzajemnie, gdyż w razie rozpadu ich związku wzajemne pretensje i niezdrowe emocje mogą uczynić wspólną pracę niemożliwą; nieznośna atmosfera może zmusić jednego z nich do odejścia, a przecież o dobrą pracę nie jest łatwo. Z drugiej strony, gdy wybucha uczucie, czy też bardziej prozaicznie – pożądanie, racjonalne argumenty zwykle tracą siłę przekonywania.
W tym tygodniu chcemy się was zapytać, czy zauważacie wokół siebie wiele związków intymnych zawiązujących się na gruncie zawodowym? Jeżeli same przeżywacie bądź przeżyłyście tzw. romans biurowy, podzielcie się z innymi czytelniczkami swoimi doświadczeniami. Czy spotkały was jakieś przykrości, represje, gdy wasz związek stał się “publiczną tajemnicą”? Czy współpracownicy zachowują dyskrecję, udają, że nic nie wiedzą, czy też normą są aluzje i docinki? Czy byłaś kiedyś zmuszona, czy to formalnie, czy też z powodu presji psychicznej wywieranej na ciebie przez innych pracowników/ byłego kochanka, by zmienić pracę?
Czy w Polsce niepisany kodeks relacji między pracownikami zbliżony jest do rygorystycznych norm zachodnich? Czy współcześnie romans między ludźmi, którzy poznali się na gruncie zawodowym jest swoistym odpowiednikiem zakazanej miłości z dawnych epok między przedstawicielami różnych wartsw społecznych? Wasze szczere wypowiedzi pomogą odpowiedzieć na te pytania.
