Komedia ludzka, mało romantyczna

Kochana Cegło!

Mam dziwną rodzinę naprawdę, większość nie rozmawia ze sobą latami, bo się obraża o cokolwiek. Konflikty są poplątane, poprzeplatane, nikt już chyba z tym nie walczy. Rodzice nie żyją, nie ma już nas kto godzić. Ale zawsze zostają śluby i pogrzeby, jak to w Polsce. Trzeba się stawić i udawać normalność.

Mam siedmioro rodzeństwa, najstarsza siostra ma 32 lata i zaraz wychodzi za mąż. Mieszka 70 km ode mnie, nie rozmawiałam z nią ze 4 lata, zaproszenie przysłała pocztą, a inne informacje mailem. Na przykład listę prezentów… Najtańsza pozycja na tej liście to ok. 300 zł, jakieś kosmiczne żelazko.

Jestem recepcjonistką w przychodni, mam lekko niepełnosprawne dziecko. Nikt mi nie pomaga, ojciec Tomka nie wytrzymał presji i udał się w siną dal za moim przyzwoleniem. Stać mnie na autobus do siostry. Na sukienkę, pantofle, prezent – już raczej nie, nie wspominając o opiece dla synka. Mimo to wychowano mnie tak, że w istotnych momentach rodzina trzyma się razem, zlekceważenie zaproszenia byłoby nietaktem, nieważne, że nawet nie znam pana młodego…

Nikt nie lubi być czarną owcą. Nie uśmiecha mi się ani jechanie tam i odgrywanie, że wszystko ok, ani robienie z siebie ofiary, by wywołać fałszywą litość. Po alkoholu i tak będzie jatka, pretensje, wiem z doświadczenia… A typem mediatora nie jestem i wiem, że moja obecność niczego nie wniesie. Będzie tam 120 osób!

Proszę Cię o radę, jak mam się zachować.

Pola

***

Kochana Polu!

Nie wpadajmy w paranoję. Kto tu jest czarną owcą?!

Istotne momenty w życiu człowieka to nie tylko weseliska i stypy. Moim zdaniem dużo ważniejszymi wydarzeniami są tarapaty, w jakie popada ktoś w rodzinie – na przykład brak pieniędzy, choroba… Wówczas bliscy, nawet pokłóceni, mają okazję się sprawdzić pomimo skonfliktowania, wykazać się gotowością do pomocy.

U Was to tak nie działa. Spotkania przy okazji ślubów to pokazówka i pozoranctwo, przykro mi to mówić. I na pewno nie powinnaś czuć się odpowiedzialna za to, że nie masz pomysłu na pogodzenie Waszych waśni. Masz inne zadania, bliższe sercu i codzienności, a nikt Ci nie pomaga. Trudno mi zresztą dociekać korzeni obecnej sytuacji, bez wątpienia jest skomplikowana i zadawniona. Liczy się jednak tu i teraz.

Co ja bym zrobiła na Twoim miejscu? Odwieczne pytanie, właściwie nieuprawnione… JA chyba wysłałabym pocztą ładną kartę z gratulacjami, a bardzo ewentualnie – paczuszkę ze skromnym podarkiem, np. dwiema filiżankami do herbaty lub zwiewnym indyjskim obrusem, wszystko w granicach maksymalnie 50 zł. Bez wyjaśnień i przeprosin, bo niby co tu wyjaśniać? To nie cynizm. Siostra nie wsparła Cię w arcytrudnej sytuacji, jak rozumiem. Czemu miałabyś stawać na głowie, inwestować w podróż i prezent z listy? Nie chodzi o odwet, obrazę, lecz o zwykły rachunek codzienności. Nie żyjemy w amerykańskim filmie, a już na pewno nie jest to komedia obyczajowa.

Przy okazji – po kilku latach milczenia wysłanie zaproszenia i listy podarków wydaje się nieco bezmyślne (nie chcę szafować słowem: impertynenckie). Diametralnie zmieniłby sytuację zwykły ludzki telefon. Ślub siostry jest może najważniejszym wydarzeniem na świecie z jej punktu widzenia, a z Twojego już nie. Mogłaby to uwzględnić.

Oczywiście, zawsze możesz zrobić jedną rzecz: zadzwonić sama i powiedzieć szczerze, bez agresji, co o tym wszystkim myślisz i co Cię w tym boli. Tylko czy to jest ten moment? Powątpiewam.

Życzę zdrowia i siły Tobie i Tomkowi. A rodzinie – pojednania i… więcej taktu.

Cegła