Nie pomagam histeryczkom

Droga Cegło!

Koleżanka zadzwoniła do mnie na wariata o 23 w nocy, że musi się wyprowadzić od chłopaka, ale już, natychmiast, jak on będzie w pracy, żeby dać mu do myślenia, zniknąć chociaż na tydzień-dwa. Mieszkają razem od kilku miesięcy, sami skrobali sobie i pieścili mieszkanie od najmniejszej deski aż po sufit, więc to chyba normalne, że się lekko zdziwiłam?

Koleżanka wie, że mam brata, a on – służbowe kombi. Coś mi się nie zgadzało: jak wraca do mamy na próbę, to czemu od razu zabiera telewizor, szafkę, mówiła nawet o zmywarce? Nie brzmiała w rozpaczy, powiedziałabym, że raczej cynicznie, wyrachowanie wyliczała, czego mu nie zostawi, bo się dołożyła finansowo, a teraz on będzie sam korzystał… Takie tam, wiadomo, głupoty powiedziane w złości. Próbowałam ją z tego pomysłu jakoś wykręcić, tłumaczyłam, że przecież jej mama ma małe mieszkanie, kto to wszystko zataszczy na strych, trzeba by dodzwonić do imprezy ze dwóch kolegów i zaraz zrobi się sensacja, a ona za tydzień będzie chciała wracać i wszystko trzeba będzie zwozić od nowa. Powiedziałam prosto: na tydzień wystarczy Ci plecak i walizka, weź ubrania, kosmetyki, książki, laptopa, bo Twój. Garnki i wszystko masz u matki. Chyba on się zorientuje, że nie wyszłaś po gazetę, i zadzwoni do Ciebie, to spokojnie pogadacie… Ale nie słuchała. Krzyczała, że nie chcę jej pomóc, taka-siaka-gówniana ze mnie kumpela. Mnie też to wkurzyło, bo uważam, że poradziłam dobrze, i w takim razie mówię otwarcie, że ja do tego ręki nie przyłożę.

Nie znam dobrze jej chłopaka, wiem jedno – było gadane o ślubie, po roku wynajmowania kupili tę zrujnowaną norę na wspólny kredyt i naprawdę uwili wspólnymi siłami jako tako ciepłe gniazdko, dosłownie stworzyli coś z niczego. Na mój rozum w takie interesy się nie wchodzi z kolesiem, który pije, bije, czy coś w tym stylu. Tacy kolesie nie pracują, nie dostają kredytów, nikt ich nie bierze poważnie, to po pierwsze. Dlaczego ja mam się wtrącać, angażować rodzinę i chyłkiem, z zamkniętą przyłbicą wynosić komuś drogie sprzęty z mieszkania? A ja wiem dokładnie, co jest czyje i kto co kupił? Brat zresztą też się popukał w czoło, poradził, żeby oni sobie najpierw we dwoje od serca pogadali, a ja jej to przekazałam, bo to również moje zdanie.

Czy zawiodłam, trudno mi ocenić. Ona nie dzwoni, nie wiem nawet, czy ktoś jej pomógł zrealizować ten dziki plan, a może się opamiętała? Mnie zadzwonić jest jakoś głupio, robić za troskliwą ciotkę po tym, jak spuściłam ją ze schodów. Ogólnie nienawidzę wtrącać się w cudze sprawy, a szczególnie w konflikty, wiem, jak się na tym wychodzi, po prostu taką mam naturę. A na pokojowego negocjatora się w tym momencie nie kwalifikuję, bo za słabo znam gostka.

No i taka historia… Dotąd widywałyśmy się na uczelni co 2 tygodnie przez 3 dni i dużo częściej na imprezach, kilka, nawet kilkanaście razy w miesiącu. Ta cisza mnie trochę, nie powiem, męczy. Za parę dni przekonam się, czy ona pojawi się na zajęciach i czy się do mnie w ogóle raczy odezwać… Mam takie poczucie, że mimo wszystko to ja miałam rację, a Ty?

Baranica

***

Moja Droga!

Jeśli nick to zodiakalny, a my, załóżmy, wierzymy w horoskopy, to jesteś statystycznym uparciuchem i twardzielką przekonaną o słuszności swoich poczynań, co zresztą stoi napisane w liście jak Byk:). Zapytać należy o źródło Twojej pewności w tej konkretnej sprawie. Bo mam wrażenie, że wspólne studia i balangi nie ukonstytuowały miedzy Wami czegoś, co już można by uznać za przyjaźń. W przyjaźni wyglądałoby to zapewne nieco inaczej. Przede wszystkim byłoby prościej.

Jeżeli sprawa dotyczy koleżanki – bliskiej, ale nie takiej od serca, na śmierć i życie – to trzeba zrozumieć, że w takiej relacji dochodzi czasem do wymiany usług czysto praktycznych, utylitarnych, bez wchodzenia sobie w duszę z kopytami. Jeden kolega umie naprawić Ci komputer, inna koleżanka może pożyczyć od Ciebie rower na weekend. Wymieniacie się dobrami, nie wnikając w szczegóły, na przykład – czemu Twój chłopak nie odda Ci kompa do serwisu, albo czy koleżanki nie stać na własny rower? W zaawansowanym stadium przyjaźni ludzie wiedzą o sobie takie rzeczy i nic ich nie dziwi. W drobiazgach kumple po prostu działają odruchowo: mogę, więc pomogę, bez wczuwania się.

Problem pojawia się wraz z ryzykiem własnej straty. Po co mam wkładać stopę między drzwi? Nie dość, że zaboli, to jeszcze w czymś namieszam. Właśnie doświadczyłaś tego rodzaju dylematu. Koleżanka poprosiła Cię o coś, co rozsadza ustalone ramy Waszej znajomości. Domyślam się, że działała pod wpływem impulsu, nie miała akurat do kogo się zwrócić, a Ciebie uważała za osobę wyluzowaną – właśnie taką, która o nic nie zapyta, bo ją to – wybacz – bliżej nie interesuje, ma natomiast niewątpliwą zaletę w postaci zmotoryzowanego brata…

Moim zdaniem nie warto oceniać działań tak nagłych i emocjonalnych jako chęć wykorzystania akurat Ciebie. W całym tym galimatiasie koleżanka (całkiem przytomnie) obdarzyła Cię zaufaniem, bo potrzebowała szybkiego i sprawnego załatwienia sprawy, niczego więcej. Ty jednak stchórzyłaś, bo jesteś bardziej zachowawcza, niż można by sądzić. Zaczęłaś dorabiać sobie legendę w postaci udanego związku i przesadnej reakcji koleżanki – tak było Ci wygodniej i masz prawo szukać własnej wygody w momentach wątpliwych. Zadziałałaś we własnym interesie – nie dla ich dobra. Nie wstydź się tego, ale o tym pamiętaj.

Postaraj się na przyszłość trzymać jednej zasady: nie zakładaj niczego z góry i nie okraszaj swojego stanowiska tzw. dobrymi radami. Nie chcesz czegoś zrobić – nie rób. Wymów się bólem głowy. Nie miałaś pojęcia, co wydarzyło się między tymi dwojgiem, nie znasz motywów dziewczyny, nie zapytałaś nawet o nie — nie oceniaj ich zatem jako merkantylne czy nieuzasadnione. Nie namawiaj nikogo do spokojnej rozmowy, jeśli nie jesteś pewna, czy nadal jest z kim i o czym rozmawiać. Owszem, mogła to być czysta fanaberia zakochanych po kłótni o drobiazg, ale mogło też być coś zgoła innego: dramatyczne wydarzenie, które skłoniło koleżankę do chaotycznych działań w celu zorganizowania sobie panicznej ucieczki. Może w tamtym momencie było to najwłaściwsze dla tej pary rozwiązanie – terapia szokowa umożliwiająca z czasem renegocjacje. Powtarzam, co sama przyznałaś: nic Ci nie wiadomo na ten temat.

Koleżanki nie unikaj, ale czekaj grzecznie, aż sama się do Ciebie odezwie. Może wyjdzie „po Twojemu” i zbagatelizuje tamtą historię z wyprowadzką. Byłoby fajnie – dla Ciebie przede wszystkim. Niestety, może też być tak, że chłopak zrobił jej jakiś nieprzyjemny numer i ze ślubu nici! A wówczas raczej nie licz na zwierzenia.

Co nie znaczy, że masz się zadręczać wyrzutami. Byłaś po prostu sobą i koleżanka tak czy inaczej już to wie.

Pozdrawiam,

Cegła