Należę do typu ludzi, którym generalnie jest głupio, kiedy przychodzi do kwestii finansowych. Jest mi głupio, kiedy kolega z pracy postawi mi obiad albo koleżanka kawę. Biję się z myślami, czy w ogóle powinnam się na to zgodzić, a potem planuję, że następnym razem się odwdzięczę. Czuję się zdecydowanie nieswojo, kiedy mój facet zabiera mnie do centrum handlowego i mówi:
— Kochanie, dostałem premię, wybierz sobie coś ładnego i nie patrz na cenę.
Płonę ze wstydu, kiedy on zapłaci czynsz i wszystkie rachunki, więc potem staram się cały miesiąc kupować jedzenie i różne rzeczy do domu, żeby jakoś to wszystko wyrównać.
Koleżanka miała problemy sercowe i chciała o nich porozmawiać. Generalnie było mi to nie na rękę, ponieważ w pracy ciągle coś się działo, sterty papierów piętrzyły się na biurku, w kalendarzu miałam zapisane niekończące się listy niecierpiących zwłoki spotkań. W końcu udało mi się jednak wygospodarować kilka kwadransów dla złamanego serca koleżanki. Umówiłyśmy się w kawiarni i na wstępie usłyszałam od niej, że nie ma pieniędzy. Powiedziałam, że postawię jej kawę, czemu nie, cóż to w końcu wobec innych wydatków, na które pieniądze trzeba znaleźć natychmiast i koniec.
Zaczęłam więc słuchać.
– Otóż mój mąż nie ma dla mnie czasu – zaczęła — ciągle siedzi w pracy i kiedy wraca, to jest tak zmęczony, że nie ma już nawet siły obejrzeć ze mną filmu. Robi sobie drinka i idzie spać. W weekendy często gdzieś jeździ w interesach albo ma jakieś bankiety, na które ja już nawet nie chodzę, bo są koszmarnie nudne.
I tak ciągnęła dalej o tym, że siedzi całymi dniami w domu i nie ma co robić, że kiedy ugotuje obiad, to on nie zje, bo jest zbyt zmęczony, że znudziły się jej już nawet zakupy.
— A nie myślałaś o tym, żeby iść do pracy? — spytałam. — Miałabyś własne pieniądze i coś do roboty.
— Pieniędzy to ja nie potrzebuję – powiedziała. — Rafał dobrze zarabia, starcza na wszystko. Chciałabym otworzyć własny salon fryzjerski i właśnie na to odkładamy.
Odkładamy? Nie wierzyłam własnym uszom. Facet haruje po 12 godzin dziennie, by starczyło na wszystkie jej potrzeby, odkładają pieniądze, by mogła otworzyć salon fryzjerski, a ona narzeka, że on nie ma dla niej czasu?
Na tym szokującym wydarzeniu wcale się nie skończyło. Niedługo potem zadzwonił do mnie kolega, który kilka lat temu wyjechał z rodziną do Anglii w poszukiwaniu szczęścia. Nie wiem, czy znalazł szczęście, na pewno natomiast udało mu się dorwać pracę na budowie, a potem słuch o nim zaginął. Teraz przyjechał na wakacje do Polski, zadzwonił i postanowiliśmy się spotkać. Długo opowiadał o swojej pracy, o harówce przez 12 godzin dziennie, o tym, że na początku nie umiał mówić po angielsku i miał w związku z tym mnóstwo kłopotów.
– A co z twoją żoną? — spytałam, przypominając sobie mgliście, że jego żona skończyła filozofię i świetnie mówiła po angielsku. Miałam nadzieję, że znalazła dużo bardziej rozwijającą pracę.
– Asia siedzi w domu – powiedział. — Zajmuje się sprzątaniem, gotowaniem i wychowaniem dziecka. Ostatnio zapisała się też na kurs fotograficzny. Zawsze chciała robić zdjęcia.
Zajmuje się dzieckiem? W duchu usiłowałam obliczyć, ile lat ma ich dziecko, i nijak nie wychodziło mi mniej niż 14. Chyba nie trzeba się nim tak bardzo zajmować?
Rozumiem, że są też na pewno odwrotne sytuacje, że są związki, w których to kobieta zasuwa 12 godzin na dobę, a mąż siedzi w gaciach przed telewizorem i popija piwo, ale taka sytuacja zawsze budzi społeczny sprzeciw. „Biedna kobieta” - mówią wtedy liczni zmartwieni krewni i znajomi królika – „musi bardzo kochać tego nieudacznika, skoro od niego nie odchodzi, mimo że on tak ją wykorzystuje”.
Rozumiem również, że jeżeli są małe dzieci i trzeba się nimi zająć, to sytuacja, w której jedno z rodziców (z oczywistych względów częściej jest to mężczyzna) pracuje, a drugie opiekuje się potomstwem, jest całkowicie w porządku. Ale czy ktoś kiedyś zastanawiał się nad tym, ilu facetów utrzymuje swoje kobiety, które całymi dniami prężą się na sofie i szlifują paznokietki? Robią to tylko dlatego, że są prawdziwymi mężczyznami i czują, że mają obowiązek zapewnić bezpieczeństwo swoim kobietom. Wyrzekają się życia towarzyskiego, hobby, ba, często nawet nie mają czasu, by nacieszyć się właśnie tą żoną, którą tak pracowicie utrzymują! I to jest całkowicie w porządku, i nikt się niczemu nie dziwi.
Gdzie ja miałam oczy, kiedy planowałam swoje życie? Po co były mi studia, liczne staże, dorabianie po nocach w roli barmanki w podłych spelunkach? Wystarczyło dorwać jakiegoś kolegę, chociażby po informatyce, który miał zamożnych rodziców i się dobrze zapowiadał, pod byle pretekstem (np. ciąży) zaciągnąć go do ołtarza, a potem żyć sobie długo i szczęśliwie z ewentualnymi przerwami na procesowanie się o alimenty.
Ten artykuł nie ma jeszcze komentarzy
Pokaż wszystkie komentarze