"Migdał", Nedjma
Islam nakazał kobietom nałożyć czarne szaty, zasłonić twarze, ukryć się przed oczyma innych. To ma uczynić ich wygląd całkowicie aseksualnym. Nie wiadomo nawet, czy za ciemną szatą kryje się piękna czy brzydka kobieta, czy uśmiechnięta czy smutna, zakochana w swoim mężu czy też przez niego dręczona. Nie wiadomo właściwie nic. Tylko oczy mogą czasami powiedzieć, co kryje się za zasłoną. Islam wydaje się być odarty z erotyzmu, a to wszystko za sprawą fundamentalistów, którzy zamknęli muzułmańskie kobiety w domach, wyrzucili je ze szkół wyższych, pozbawili prawa głosu i uzależnili od mężczyzn, powołując się przy tym na Koran. Wypaczenie nauk Mahometa sprawiło, że kobiety zostały całkowicie podporządkowane woli swoich ojców, braci, mężów. Zabroniono im myśleć i odczuwać. Niewiele zresztą wiadomo o ich świecie, bo nikt nie pozwolił im wyrażać swojego zdania. A przecież także muzułmanki potrzebują ciepła, miłości, opieki.
„Migdał” Nedjmy burzy bariery stworzone przez świat arabski, obala mity i bez żadnego skrępowania pokazuje erotyczne potrzeby muzułmanek. Ta powieść poetycka rozgrywa się w dwóch odległych światach, w dwóch różnych epokach życia bohaterki: pierwszy to dzieciństwo, okres dojrzewania i nieszczęśliwe małżeństwo; drugi rozgrywa się współcześnie w Tangerze. Nedjma stworzyła powieść będącą rodzajem dokumentu, zapisem przeżyć muzułmańskiej kobiety, która odkrywa swoje pragnienia i erotyczne potrzeby.
Badra-Księżyc wychowana w tradycyjnej rodzinie zostaje wydana za mąż za starszego o ponad 20 lat mężczyznę. To małżeństwo, w którym życie seksualne jest tylko koniecznością wywołaną potrzebą prokreacji, a inicjacja i magia nocy poślubnej sprowadza się do tego, czy żona poświadczy dziewictwo przez czerwoną plamę na prześcieradle. W końcu Badra ucieka ze świata, w którym nie chce i nie potrafi żyć, od mężczyzny, którego nie kocha, a schronienie znajduje u swojej ciotki Salmy w Tangerze. Tutaj, z dala od rodzinnego domu, spotyka Drissa, katolickiego lekarza kardiologa. To on rozbudza w niej kobiecość, pokazuje, że cielesność może sprawiać radość, a prawdziwy związek z mężczyzną dawać satysfakcję. „Świat stał się pieszczotą” – mówi Badra.
„Migdał” to powieść odważnie mówiąca o potrzebach kobiet Islamu, które zostały całkowicie uzależnione od mężczyzn. Nedjma zrywa zasłony z ich twarzy i mówi im, że mają prawo odczuwać rozkosze cielesne i być kimś więcej niż tylko dobrą żoną rodzącą kolejne dzieci. Do tej nikt tak odważnie nie mówił o potrzebach seksualnych kobiet arabskich. Nedjma w imieniu swoim i swoich sióstr buntuje się przeciwko patriarchatowi, ponieważ ten system społeczny odebrał im prawa respektowane przez dawną cywilizację arabską, w której miłość była pozbawiona grzechu, ludzie mieli prawo odczuwać przyjemność, a kobietom hołd składał sam Mahomet. Nedjma walczy, aby przywrócić kobietom prawa uznane przez samego proroka.
