Tularemia

Tularemia, zwana inaczej gorączką króliczą bądź zajęczą, po raz pierwszy opisana była w 1911 roku jako choroba szczurów. Do zakażenia tą chorobą dochodzi w wyniku kontaktu z zakażonymi zwierzętami. Inne przyczyny zachorowania to spożywanie zakażonego mięsa oraz picie zanieczyszczonej wody. Niebezpieczeństwo stanowi także ukąszenie przez kleszcze, jelenie muchy oraz inne owady, które przenoszą bakterię Francisella tularensis. Bakteria ta jest bardzo odporna. W zamrożonym mięsie królika potrafi przeżyć aż 3 lata. Około 120 dni drobnoustroje mogą przebywać na pastwisku, wyschniętym sianie oraz do 130 dni na roślinach trawiastych. Okres wylęgania choroby wynosi zazwyczaj 3 dni.

Do grupy osób najbardziej narażonych na zachorowanie na tę chorobę oprócz myśliwych i handlarzy futer są również rolnicy, rzeźnicy, weterynarze, osoby często przebywające na wolnej przestrzeni oraz leśnicy i wszyscy ci, którzy znajdują się często w miejscach będących skupiskiem kleszczy. Tularemię stwierdzono także u pracowników laboratoryjnych.

Ze względu na zwiększoną aktywność kleszczy w okresie letnim najwięcej zachorowań występuje od czerwca do września.

Objawy (pojawiają się kilka dni po zakażeniu):

owrzodzenie, które sprawia ból; występuje na rękach, oczach, ustach oraz w miejscu ukąszenia,powiększenie węzłów chłonnych, zapalenie,wysypka podobna jak podczas zachorowania na odrę,gdy choroba ma postać duru, pojawia się ból brzucha, następuje powiększenie śledziony i wątroby,zapalenie spojówek oraz powieszenie węzłów chłonnych w postaci oczno- węzłowej,owrzodzenie gardła, powiększenie węzłów chłonnych w postaci anginowej,powiększenie węzłów chłonnych w postaci węzłowej,zapalenie płuc w postaci płucnej tularemii.

Tularemia jest chorobą wyleczalną. Brak odpowiednio podjętego leczenia może jednak prowadzić do śmierci.

Rozpoznanie tej choroby następuje najczęściej na podstawie owrzodzenia skóry oraz powiększenia węzłów chłonnych, które pojawiły się w wyniku kontaktu z jakimś gryzoniem bądź na skutek ukąszenia kleszcza. Dodatkowo lekarz zleca wykonanie posiewu bakteriologicznego, zwłaszcza wtedy, gdy pojawiają się wątpliwości co do słuszności postawionej diagnozy.

W leczeniu tularemii stosuje się antybiotykoterapię, która zazwyczaj okazuje się skuteczna. W poważniejszych przypadkach potrzebna jest hospitalizacja.

Jak zapobiegać zakażeniu tularemią?

unikać kontaktu z dzikimi zwierzętami,gotować aż do całkowitej miękkości mięso pochodzące z dzikiej zwierzyny, a zwłaszcza z zająca,podczas zdejmowania skóry ze zwierząt i oprawiania tuszy zakładać gumowe rękawice i ochronne maski,stosować środki odstraszające owady, chroniące przed kleszczami,zadbać, by psy i koty nosiły ochronne obroże przeciwko kleszczom lub polane były zabezpieczającym je płynem.

Oceń jakość naszego artykułu: Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.