Ja ci jeszcze pokażę!

Doprawdy, nic tak nie złości jak sukcesy najbliższych. W krainie ślepców jednooki jest królem.

Rozstanie dwojga ludzi rzadko kiedy jest kompletne, chyba że mówimy o znajomości trwającej parę tygodni. Rozpad długoletniej pary może trwać i kilka miesięcy, jeśli nie dłużej (znam takich, co rozpadają się dłużej, niż są ze sobą), towarzyszą mu nagłe powroty, wywalanie rzeczy przez okno i dzwonienie po znajomych, aby przyszli z pomocą. Wreszcie, dochodzi do przełamania. Jedno z dwojga, najczęściej facet, zabiera swoje manatki i wyprowadza się do mamy. Co ciekawe, jeszcze niedawno do matki powracały raczej dziewczęta.

Gdyby tylko tych dwoje potrafiło o sobie zapomnieć! Wydaje się to niesłychanie proste. W końcu facet zostawia dziewczynę, ponieważ ma jej dosyć. Dziewczyna porzuca faceta, gdyż jest nim śmiertelnie umęczona. Jeśli mam kogoś dosyć, jeśli jestem nim znudzony, powinienem chcieć, aby zniknął z mojego życia. Zapewne wykonam wszystkie działania w tym kierunku. Nie będę dzwonił ani sprawdzał profilu na portalu społecznościowym, nie zamierzam pytać znajomych co tam u Maryśki, a jeśli pójdę do knajpy to tylko do takiej, w której wiem, że jej nie spotkam. W końcu po to się rozstajemy, żeby nie mieć ze sobą kontaktu, prawda?

Otóż nieprawda. Rozstanie bardzo często oznacza istny festiwal zaczepek, sygnałów i dziwacznych pomysłów. Spośród nich szczególne miejsce zajmuje niezrozumiała potrzeba udowodnienia czegoś drugiej stronie.

Wyobraźmy sobie Marysię i Krzysia. Związek ich jest długoletni, a Marysia seksualnie zaniedbana. Wreszcie ich znajomość ulega zakończeniu, dajmy na to — z winy Krzysia, który nie tylko swą partnerkę zaniedbał, ale i porzucił. Pognębiona dziewczyna znajduje nowy cel w życiu: udowodni Krzysiowi, że wciąż jest atrakcyjna i podoba się facetom. Zmieni ciuchy i fryzurę, duszę swą piękną dodatkowo nasączy pewnością siebie i rozpocznie różnorakie zaawansowane działania. Być może znajdzie sobie nowego mężczyznę, może zacznie brylować w knajpach i tam otaczać się adoratorami. Istnieje również prawdopodobieństwo, że sięgnie po któregoś z Krzysiowych kolegów i użyje wszelkich możliwych uroków, aby temu ostatniemu przeszło koleżeństwo. Innymi słowy, z zaniedbanej kruszyny przemieni się w wampa. I dobrze. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Odwróćmy teraz tę sytuację. Niech Krzysio i Marysia wiodą satysfakcjonujące życie erotyczne. Dajmy im chociaż to. Marysia odnosi rozliczne sukcesy zawodowe i pnie się po drabinie kariery, przeskakując szczeble, z których zwisają zakrwawione ludzkie szczątki. Krzysio w tym czasie próbuje związać koniec z końcem, choć równie dobrze mógłby przerabiać młot kowalski na łowicką zapaskę. Ta nierówność – jak każda nierówność – staje się przyczyną rozpadu. Marysia zniosłaby jeszcze fakt, że musi płacić za Krzysia, lecz jego jojczenia, użalania się nad sobą i piorunowania na świat już wytrzymać nie może. Do widzenia, kochany! Krzysio podwija ogon i umyka, jęcząc jeszcze głośniej niż wcześniej.

Krzysio płakał tak długo, że powstało nowe dorzecze Noteci, aż w końcu przestał. Zamierza udowodnić Marysi, jak bardzo myliła się względem jego osoby i chwyta byka za rogi. Wymyśla alchemiczną metodę przerabiania paprochów za złoto, organizuje szkolenia zdolne uczynić szympansa menedżerem (spotkałem takiego), kurduplom dodaje centymetrów, a garbatym garb w skrzydła zmienia. Trudno powiedzieć, gdyż sam żadnego sukcesu w biznesie nie odniosłem i nie mam zielonego pojęcia, jak to się robi. W każdym razie, Krzysio dostępuje przemiany i z safanduły przeobraża się w człowieka sukcesu i nawet po bułki udaje się helikopterem.

Wynikałoby z tego, że ludzie nieustannie powinni się rozstawać. Mało tego, niech będą ze sobą tylko po to, żeby się rozejść. Wszak w ten sposób najłatwiej się zmobilizować i coś w ten sposób osiągnąć. Kancelarie prawne oferujące pomoc przy rozwodach zmieniłyby się w fabryki, produkujące księżniczki z kopciuszków, każde brzydkie kaczątko zmieniałoby się w łabędzie. Tak jednak nie jest.

Krzysio realizując swój plan biznesowy ma jeden cel – Marysia musi się o tym dowiedzieć. Najlepiej z gazety, choć niekoniecznie. Będzie chodził do wspólnych znajomych i opowiadał, jakie piękne ma życie, jego profil na portalu społecznościowym zyska więcej wpisów niż Biblia ma liter, (każdy będzie sławił sukces życiowy, a przynajmniej dobre samopoczucie). Analogicznie, Marysia dopilnuje, aby informacje o jej towarzyskim powodzeniu dotarły do byłego faceta. Pomaga jej fakt, że dla dobrej plotki większość ludzi popodrzynałaby sobie gardła.

Problem w tym, że oni się rozstali, wiecie?
Krzysia nic nie obchodzi już Marysia, nawet jeśli ta odbije Belli Edwarda Cullena. Zareaguje wzruszeniem ramion. A i Marysia ma za nic Krzysiowe helikoptery. W najlepszym razie uzna, że Krzyś zrobił się straszliwie pretensjonalny. I tyle z tego.

Energia, potrzebna do działania – odzyskania pozwodzenia u mężczyzn, budowy własnego interesu – gwałtownie się kurczy. Pokazałem, na co mnie stać, a jej nic to nie obchodzi, myśli Krzyś i momentalnie traci zapał. Błyskotliwie rozpoczęta kariera natychmiast wytraca swój pęd, kontrakty leżą niepodpisane, szast prast i Krzyś jest w tym samym miejscu, z którego wyruszył w momencie rozstania. Szafa Marysi jest pełna pięknych ubrań, zżeranych przez mole – pozwólmy sobie i na taką przesadę.

Czemu do tego doszło? Ponieważ nie rozstali się naprawdę i podejmując swoje działania, nie myśleli o sobie, ale o kimś, kto nie powinien już ich obchodzić. Ta przykra prawda dociera do nich za późno. Towarzyszy jej niepokojąca myśl: a może powinniśmy wrócić do siebie.
Marysia jest atrakcyjna.
Krzyś się dorobił.
Więc czemu nie?

Ano dlatego, że ludzie nie powinni do siebie wracać. Nigdy, pod żadnym pozorem.