Tajemnice naszych sąsiadów

Ludzie za naszymi ścianami, nasi sąsiedzi wyglądający całkiem zwyczajnie, skrywają w głowach prawdziwy kosmos, gdzie kłębią się jaszczuroludzie, seks ze świętym bądź trupem i kursy walut ustalane przez gwiazdy.

Odwiedził mnie mój dobry kolega wraz z piękną małżonką. Nie widzieliśmy się przez kilka lat, więc rozmawialiśmy głównie o tym, co się u nas zmieniło. Kolega (i jego piękna małżonka) wyznał, że warszawski blok, w którym pomieszkuje, zyskał niespodziewaną sławę za sprawą świni rezydującej w jednym z mieszkań. Świnia jest czysta, wychodzi na spacer i bez przerwy żre. Można ją podziwiać w internecie. Istnieją blogi poświęcone temu zwierzęciu i stosowny kanał na youtube. Prosię osiadło w stolicy i budzi spory w łonie sąsiedzkiej społeczności. Kolega ma zamiar napisać książkę o tym chrumkającym sąsiedzie, więc nie powinienem ujawniać zbyt wiele. Dość powiedzieć, że rozkład sympatii i antypatii jest dość klarowny. Im dalej ktoś ma do mieszkania zajmowanego przez świnię, z tym większą życzliwością odnosi się do niej. I odwrotnie.

To nic nowego. W latach pięćdziesiątych, kiedy trwał exodus ze wsi do nowo powstałych osiedli (jak Nowa Huta pod Krakowem), ludzie przenosili się z całym dobytkiem, wliczając w to inwentarz ożywiony. Balkony przerabiano na kurniki, świnie znajdowały nowy chlew w toalecie. Działo się to ku rozpaczy lokalnych działaczy partyjnych i skrywanej radości dziennikarzy, którym materiał na reportaż sam pchał się w ręce. W końcu świnie, kury i kozy wyzdychały tak, że ursynowskie prosie awansowało do rangi warszawskiej atrakcji i tematu zdolnego przerodzić się w powieść.

Ja jednak nie o tym. Zastanawiam się, co kierowało nieznanymi mi ludźmi, że przyjęli świnię do swojego domu. Wydaje mi się to dość nielogiczne. Być może nawet świnia źle się czuje w otoczeniu miejskim. Jest nieszczęśliwa. Choć, z drugiej strony nie powinienem się dziwić, gdyż po sąsiadach mogę spodziewać się wszystkiego.

W kamienicy, gdzie dorastałem, mieszkał, na ten przykład, regularny wariat. Wyglądał zawodowo. Miał brudne, długie kudły i brodę proroka. Niezależnie od pory dnia nakładał na siebie niezliczone warstwy ubrań – koszul, marynarek i swetrów – które następnie oblepiał długimi pasami posklejanych karteluszków z jakimiś tajemniczymi inskrypcjami. Inskrypcje te nanosił również na ścianach naszej klatki schodowej. Tych bazgrołów nie dało się rozczytać, za to nad drzwiami tego szaleńca widniał elegancki napis: POD PATRONATEM MERKUREGO. Rozmowa z tym człowiekiem zdradzała wielką inteligencję i niemałą wiedzę, choć nigdy nie powiedział niczego, co miałoby pozór sensu. Jego koniec był smutny: zaczął coś majstrować przy instalacji elektrycznej i zawinęli go do zakładu zamkniętego. Przynajmniej był jawnym szaleńcem. Większość sąsiadów ukrywa obłęd, który ich trawi.

Mieszkałem kiedyś drzwi w drzwi z facetem, który wierzył we wróżby. To jeszcze nic dziwnego. Wielu ludzi tak robi. Ale ten gość z gwiazd odczytywał wahania kursów walut i na tej podstawie inwestował wszystkie swoje pieniądze, ciężko zarobione przy stawianiu płotów. Wieczorami włóczył się po korytarzu i mamrotał do siebie, że ten dom spłonie i wszyscy umrzemy. Bałem się go, bo przy tym był silny jak tur. Nie wiem, co się z nim stało.

Inny mój sąsiad, maleńki stróż w krakowskiej kamienicy, najbardziej na świecie kochał alkohol. Cóż, o wielu można to powiedzieć. Jego zamiłowanie do wódy sięgało semantyki. Mianowicie, wszystkie niewielkie przedmioty nazywał „kieliszkami”. Spotkałem go kiedyś, jak stał próbując otworzyć drzwi do piwnicy i międlił wielki pęk kluczy w swoich brudnych łapach. Powiedział mi, że żaden kieliszek nie pasuje do zamka. Kieliszkami dla niego były śrubki i gwoździe, gumy do żucia i papieroski. W końcu stracił posadę stróża i musiał opuścić służbowe mieszkanie. Dokąd poszedł – nie umiem stwierdzić. Mam pewność, że jest to miejsce wypełnione kieliszkami.

W innym miejscu, bodaj dwa piętra nade mną, rezydował sobie pan dobiegający czterdziestki. Z wyglądu przypominał Drakulę – wysoki, szczupły, o wystających kościach policzkowych, ubierał się w czarne garnitury, a na palcu lśnił mu złoty sygnet. W jego wzroku było coś niepokojącego. Jakimś cudem dowiedział się, że coś tam piszę i zapytał, czy może mi podrzucić swoje opowiadania do oceny. Zgodziłem się. Przeczytałem jedno. Traktowało o burzliwym życiu erotycznym anonimowego faceta i martwej kobiety. Sąsiad podpisał się pseudonimem. Trochę z przekory zapytałem, dlaczego się ukrywa. Odpowiedział, że ogłoszenie tego tekstu pod prawdziwym nazwiskiem zniszczyłoby mu karierę zawodową. Wykonywał ważny i potrzebny zawód katechety.

Koledzy też mieli wesoło. Sąsiad jednego kumpla przerobił swoją kawalerkę na świątynię i pokrył ściany magicznymi pieczęciami, broniąc się w ten sposób przed diabłem. Pieczęcie nie uchroniły go jednak przed wizytą panów ze szpitala dla umysłowo chorych w Kobierzynie. Inny kolega miał za towarzysza starszego pana, który wolny czas spędzał na planie astralnym uprawiając seks z Matką Boską. Jeszcze inny miał nad sobą sympatyczną panią po czterdziestce. Pani wierzyła, że Tusk, Kaczyński, a także Bill Clinton i Mick Jagger są tak naprawdę jaszczurkami i niedługo zdobędą świat wykorzystując nuklearne bazy hitlerowskie pod lodami Antarktydy.

Moim zdaniem to wszystko jest bardzo budujące. Ludzie za naszymi ścianami, nasi sąsiedzi, wyglądający całkiem zwyczajnie, skrywają w głowach prawdziwy kosmos, gdzie kłębią się jaszczuroludzie, seks ze świętym bądź trupem i kursy walut ustalane przez gwiazdy. Świnia na smyczy przy tym to mały pikuś. Może to śmieszne, może nawet kłopotliwe. Ale ja cieszę się, że jest wśród nas tak wiele niezwykłości.