Mam jeden cel – być sobą!

Kiedy spotkasz je na ulicy, nie będą się wyróżniać spośród tysiąca innych. Chodzą na zakupy, plotkują z przyjaciółkami, a w ich torebkach też panuje bałagan. Zdobycie męża nie jest ich największym celem, a mężczyzna jedyną pasją. Owszem, gotują, sprzątają, piorą, ale mają też inne niebezpieczne, można rzec „ męskie” zajęcia. Swoim życiem pokazują, że bycie kobietą nie jest ograniczeniem, które uniemożliwia im robienie tego, na punkcie czego mają totalnego świra.

Gosia (23 lata, trenuje karate w Bytomiu):
Niewysoka, w porównaniu z kolegami z sekcji bardzo drobna. Ale o sobie mówi „baba, że hej”. Karate zaczęła trenować 8 lat temu, trochę z przypadku, ale przyznaje, że już wcześniej coś ją w tym kierunku ciągnęło. Jest wielokrotną mistrzynią Śląska i Polski, posiadaczką czarnego pasa. W parze z osiągnięciami przyszły i kontuzje. Wylicza jednym tchem: piszczele, kolana, palce nóg i rąk, dłonie i porozcinane wargi. Teraz też ma chwilową przerwę w treningach, tym razem przez kręgosłup. Pierwszy kryzys przyszedł po dwóch latach, mimo wszystko nie wyobraża sobie siebie robiącej cokolwiek innego, co nie wiąże się z ruchem i aktywnością fizyczną. Przyznaje, że w zasadzie lubi siniaki. Bo ma wtedy poczucie, że dała z siebie wszystko.
— Jak się tak porządnie przyłożysz i wyjdziesz po treningu zlana potem, wiesz, że zrobiłaś kawał dobrej roboty.
Do tego dochodzi adrenalina. Związana z jednej strony ze starciem z przeciwnikiem, z drugiej — z samą sobą, swoimi słabościami i strachem.
— Jeśli się boisz, przegrywasz na wstępie.
Karate działa na nią jak narkotyk, pozytywnie nakręca, z jednej strony pozwala rozładować stres i napięcie, z drugiej uczy sumienności, precyzji i dodaje pewności siebie. Czuje się kobietą, dopiero w dalszym stopniu sportowcem. Nawet na trening zdarza jej się przyjść w szpilkach.

Agnieszka (24 lata, fanka malucha z Łodzi):

Przyszła ratowniczka medyczna, fanka Koontza i muzyki irlandzkiej. Bardzo ładna i wrażliwa dziewczyna. Z dzieciństwa pamięta głównie wizyty u ukochanego wuja i podróżowanie na trasie Łódź — Gdańsk jego Fiatem 126p. Ściśnięta między dwojgiem innych dzieci obserwowała jak wuj wyprzedzał mercedesy na obwodnicy. Wiele lat i aut później, za sprawą swojego ówczesnego partnera, trafiła na zlot fanatyków tych już wtedy przeżytków i straciła głowę.
— Bo w gruncie rzeczy, to dobre auto, o ile tylko podejmie się trochę trudu, żeby o nie odpowiednio zadbać, żeby poszukać w nim czegoś niepowtarzalnego. Trzeba odpowiednio dużo czasu spędzić przy nim, wymazać się w smarze regulując gaźnik. Jeśli złamię sobie paznokieć, no cóż, trudno.
W sierpniu była już na swoim czwartym zlocie, tym razem jako prezes łódzkiego oddziału fascynatów maluchów. Przekonuje, że cały urok polega na grzebaniu w silniku. Na co dzień nie lubi być od nikogo zależna. Jako kierowca, nie tylko kobieta, czuje się w pewnym stopniu zobowiązana, żeby w razie potrzeby wymienić olej lub ze słuchu rozpoznać usterkę.

Celina (26 lat, miłośniczka jednośladów z Zabrza):

Swoją przygodę z motocyklami zaczęła trzy lata temu, początkowo podróżując w charakterze plecaka, ale nigdy nie czuła się dodatkiem do kierowcy. Samodzielne wypady przyszły później. A potem pojawił się on. Teraz razem zaliczają większość zjazdów motocyklowych w Polsce.
— Ty, motor, wolna przestrzeń i ludzie, którzy podzielają twoją pasję — w tym momencie nie liczy się nic więcej. Uciekasz od miasta, od problemów. Gdy na trasie motocykl nagle odmawia ci posłuszeństwa, nie ma co biadolić i użalać się nad swoich nieszczęsnym losem, tylko zakasać rękawy i sobie poradzić.
W męskim gronie nie czuje się wyobcowana lub inna.
- Kobiety na motorach są ostrożniejsze.
Choć zaznacza, że temperament i skłonność do brawury niewiele mają wspólnego z płcią. Na co dzień jest spokojna. Jak każda kobieta godzinami może wybierać lakier do paznokci, ale wystarczy impuls i znów włącza jej się potrzeba nowych doznań. Wtedy wsiada na motocykl i jedzie przed siebie, bez celu. Po cichu marzy o skoku ze spadochronem i pewnie wkrótce to zrealizuje.

Aga (27 lat, uprawia wspinaczkę, pochodzi z Wrocławia):

Zawsze była aktywna: kajaki, narty, wypady górskie. Sport traktuje z jednej strony jako hobby i pasję, a z drugiej — sposób na odreagowanie codziennych stresów.
— Ja już taka jestem, że nie mogę usiedzieć w jednym miejscu.
Rozmawiamy w czasie jej drogi powrotnej ze Słowacji, gdzie była na lodowym wspinie. Trzy lata temu wybrała się na ściankę tuż obok swojej pracy. Teraz bywa tam cztery razy w tygodniu. Niedawno pierwszy raz wyjechała na Jurę.
- To wciąga. Z czasem ból mięśni staje się coraz mniej dotkliwy i zostaje już sama walka z własnymi słabościami.
I adrenalina. Jak wtedy, gdy wisiała nad kilkusetmetrową przepaścią. Albo, kiedy po raz pierwszy wspinała się po lodzie.
- Idziesz do góry i myślisz — spadnie to wszystko razem ze mną czy nie?
Naprawdę lubi wyzwania, lubi się sprawdzać w nowych sytuacjach. I tylko niektórzy dziwnie reagują widząc ją przychodzącą na ściankę wprost z pracy w dobrze skrojonej garsonce i pantoflach.

Cztery różne kobiety, ale jeden cel — być sobą, spełniać swoje marzenia, robić, to co się kocha. Tak, tak… kobiety także mają swoje pasje.